Een reis en land van uitersten

13 januari 2013 - Porto Seguro, Brazilië

Hallo allemaal!

Na mijn vorige lange blog (ik wilde het nu kort, maar krachtig doen, maar ik blijf lang van stof en vind het ook allemaal veel te leuk om te vertellen.. veel leesplezier!;D) ben ik blijven steken op de regenachtige dag in Rio, welke niet veel zonniger geworden is. Resultaat: helemaal niets gedaan. Lekkere dingen gegeten, dat dan weer wel.
Onze, voor zover we konden weten, laatste dag in Rio afgesloten met een heerlijke afhaallunch van op de hoek, waarna we vertrokken richting het Internationale vliegveld. De vliegvelden hier hebben echter alles behalve de grootte van Schiphol. Een paar bankjes, 2 winkeltjes en wat kioskjes, daarmee houdt het wel op. Onze namiddagvlucht (gek genoeg per ongeluk eerste klas, voor zover dat kan in zo´n mini-vliegtuigje!) naar Salvador ging via Belo Horizonte (een uurtje, in had niet eens tijd om mn colatje weg te werken), waar we een uurtje of 2,5 moesten wachten op een bankje. ´Hoe kan het toch dat het van Belo Horizonte maar een half uur vliegen is naar Salvador, terwijl het een grotere afstand is dan van Rio naar hier´ bleven we ons maar afvragen.. Dat ook hier het tijdsverschil meespeelt bleek achteraf natuurlijk de oplossing, waardoor we ons nog konden opmaken voor anderhalf uur vliegen, waarin we goed verzorgt worden met snacks en een drankje. Vervoer naar ons hostel hadden we al van tevoren geregeld, dus stond een taxichauffeur met het bordje ELLEGIEN ons op te wachten. Salvador staat bekend om een minder veilige stad, dus dit leek ons wel een goede voorzorgsmaatregel wanneer we in de avond een nieuwe stad binnenkomen. Aangekomen in ons overecologisch-biologisch-groene hostel zijn we lekker gaan slapen, om wakker te worden in een heerlijk warme stad.

Salvador is een mooie koloniale stad met een goed bewaard gebleven oud stadsdeel, waar het toerisme echter wel vanaf spat. Zeker op deze zaterdag dat wij de stad gingen verkennen zaten overal dames in kostuum voor de winkeltjes en hoorde je op straat de drums die linken naar waar deze stad nog meer bekend om staat: de plek waar de meeste afro-brazilianen vandaan komen of waar het meest van de Afrikaanse cultuur over is gebleven na de slavernij. De bekendste drumband Olodum zagen we repeteren en we hebben kunnen genieten van de krachtige ritmes en de swingende jongens en meiden die dit uitvoerden met de bijbehorende danspasjes. We keken onze ogen uit in de straatjes met winkeltjes en het plein met eetkraampjes. Na nog een bezoek aan een bekende lift die naar een marktje leidt, gingen we optijd terug naar het hostel om dezelfde avond nog naar hét feest van de dag te gaan: een jamsessie. Dat lijkt ons wel wat, we zagen de drumpartijen en opzwepende sfeer al voor ons. Vergezeld door 3 andere dames uit het hostel sluiten we aan in de rij (Brazilianen zijn masters in het maken van rijen) voor de kaartjes. Na een eeuwigheid kopen we kaartjes van iemand die ermee langs de rij loopt, we vertrouwen het niet helemaal, maar dit schijnt prima te zijn. We lopen de open plek binnen en vinden een soort jazz/lounge achtige set muzikanten, publiek op krukjes, wat eet en drinktentjes en vele locals. De muziek zijn we redelijk snel klaar mee, maar we genieten van het zijn onder de locals, vergezeld door een goede cocktail (waarvoor we uiteraard weer 2 keer in de rij hebben moeten staan). Optijd met de taxi naar huis was ook weer een heel avontuur; jeetje, we dachten dat ze in Rio onbenullig reden, maar hier kunnen ze er helemaal wat van. Stoplichten doen ze niet veel op uit.

Op zondag blijkt Salvador toch minder levendig, als we besluiten nog eens door het stadje te struinen. We proeven de locale lekkernij Acarajé (een vette bol waar ze groenten en garnalen in doen), doen een fotoshoot op hét balkon waar Michael Jackson gestaan heeft (hij heeft in deze stad en met Olodum de videoclip voor het nummer ´They don´t care about us´ opgenomen), genieten van wat acai en scoren een wit topje voor Ellegien, want vanavond is het zover: we gaan naar een candomblé ceremonie. Op basis van dit geloof leven vele mensen hier in de stad, een geloof dat bestaat uit rituelen en basiselementen overgekomen uit Afrika (o.a. voorouderverering), maar gemengd met katholieke invloeden uit de tijd dat het verboden was. Iedereen moet verplicht in het wit (of lichte kleuren) gekleed komen, zeker nu het vandaag de dag van de eerste of belangijkste god is. We worden opgehaald met een taxi en gaan in een busje met meerdere mensen, waar we een slecht te verstane uitleg krijgen over het geloof en het ritueel. We begrijpen dat we ongeveer 2 uur blijven kijken, waarna de ceremonie nog ongeveer 2 uur door zal gaan. Eenmaal aangekomen blijkt haast iedereen helemaal in het wit (dank het meisje van het hostel waar ik een lange witte jurk van mocht lenen, het gewaad paste helemaal bij de sfeer), waar het hier niet uitmaakt of je als dame blote schouders hebt of een iets korter rokje. De tempel (een gebouw wat me eerst aan een sauna deed denken, wit, schoon, sereen) stroomt langzaam vol en de toeschouwers zitten op een balkon.
De ceremonie begint en 2,5 uur lang heb ik vol fascinatie zitten kijken naar wat er gebeurd met deze mensen, welke rituelen ze doen en op welke manier ze in contact komen met hun hogere machten, wanneer ze als ´gastheer´ van deze optreden. Af en toe redelijk schokkend voor ons, wanneer mensen in trance raken en geloven date een hogere macht het overneemt. Niet alleen de prachtig verklede mannen en vrouwen (geinspireerd op Afrikaanse kledij en de ronde hoepels rond de heupen uit het oude Frankrijk) die de hele ceremonie lang in een cirkel bewegen onder begeleiding van de drummuziek, ook mensen uit het publiek ontvangen deze trance en kunnen daarin meegaan. Heel erg bijzonder om te zien wat hier gebeurd, hoewel er echt iets van kunnen vinden lastig is.

Deze stad staat mede bekend om danslessen, zowel afrolessen als lessen in Orixa, de dans of bewegingen van de goden van het Candomble geloof. We proberen deze dag een dansles te doen hierin, maar helaas hebben we weinig geluk en lukt dat vandaag niet. Wel bezoeken we het Afro-Brasileiro en op dezelfde avond een show van het Fundacao Bale Folclorico da Bahia, de bekende folkloredansgroep van Bahia. We zien een wervelende show waarin de ceremoniele dansen, het capoeira en een klein beetje samba te zien is, onder leiding van spetterende drums en prachtige zang. Een stuk met echt vuur op het toneel vonden we toch wel spannend. `Jaja, het is hier vast allemaal geimpregneerd..´ Ook zou deze avond een goede afroband optreden, dus we gingen direct door en belanden na eventjes wachten in een spetterend Braziliaans feest met een opzwepende drumband, verschillende zangers en zangeressen (van hieperdepieper zangeressen tot een soort ceremoniele oude zanger) en vele uitbundige Brazilianen die weer álle nummers uit hun hoofd kennen. Een onbestemde man met een parasol op het toneel erbij en lekker meestuiteren op een verhoginkje dan maar! Iets voor middernacht besluiten we dat het genoeg is geweest en lopen we na enige twijfeling naar ons greeniehostel, gezien de hoeken van de straat goed beveiligd worden door politie.

We vertrekken de volgende dag naar Itacare, een leuk surfersplaatsje, waarvoor we eerst met de ferry naar een eiland moeten, vanwaar de bus rechtstreeks kan vertrekken (Braziliaanse logica?). Na eerst bijna naar de verkeerde haven te zijn gegaan dankzij de niet altijd juiste kennis van een hostelmedewerker, verloopt deze reis soepel en kunnen we vlot in de bus stappen. Ongeveer 4 uurtjes zou het duren, maar door de honderden stops in elk kleine dorp dat we tegenkomen duurt het toch zo´n 8 uur voor we in Itacare aankomen. We hebben een hostel geboekt met een kamer voor 18(!!) personen, maar krijgen bij aankomst een 2 pers kamer naast de fitnessruimte (een hokje van 3 bij 3 met wat oude apparaten) aangewezen. Helemaal happy genieten we van ons hostelletje aan een strandje! Later in de avond worden we al gauw uit onze droom geholpen en mogen we verhuizen naar inderdaad, de 18 pers kamer. Stel je een soort barak voor met langs de muren stapelbedden van 3 hoog (jep, 3 boven elkaar is een hele klim), overall tassen op de grond, waaiers aan de muur en op de grond, ja dan heb je het wel zo´n beetje. Op 3 hoog heb ik echter prima geslapen de eerste nacht, gezien El en ik tot zeker 4 uur s nachts de enigen waren. Daarna kwamen er nog 2 bij.. Waar de rest van de hippiegangers is gebleven durven we niet te zeggen..

De volgende dag zoeken we de 4 strandjes op waar iedereen het over heeft en verbazen we ons erover dat het erg rustig is in het stadje en iedereen zich op 2 van de 4 strandjes heeft verzameld onder parasols van eettentjes. Wij kiezen natuurlijk voor het derde, rustig strandje en genieten van een middagje zon, zee en strand. Nog een rotsje over op de terugweg, terug door de verlaten zandweggetjes en wat lopen door de knusse winkel- en barstraatjes.

De volgende dag vertrekt onze bus om 7.15, dus in het ochtendgloren staan wij fris en fruitig klaar voor de 8 uur durende reis.. Helaas zaten onze goed voorbereide broodjes onder de mieren (Les 14: Eten in warme landen áltijd in de koelkast bewaren..) en konden we s avonds geen geld meer pinnen, maarfijn, we gaan op naar Porto Seguro waar we kunnen verblijven bij een bekende van Ellegien! De reis bestond de eerste 5 uur voornamelijk uit optrekken, door de bocht scheuren en weer stoppen om de 100 m, wanneer iemand weer afgezet moest worden op een straathoek. Naast de commotie in de bus omdat mensen niet op goede plekken zaten (het system deed het niet dus ook wij hadden geen stoelnummers maar zijn een discussie gespaard gebleven) was het dus niet echt een aangename reis. De laatste uren ging het echter wel voorspoedig en stond Paul ons na 8 uur precies op te wachten in Porto Seguro, waar we een snelle rondleiding door het oude en goed bewaarde stadscentrum kregen. Vervolgens gingen we op de pont naar een ander deel, Arraial d´Ajuda, waar Paul woont met zijn Braziliaanse vrouw Viviene en dochter Isadora, een heel hartelijk en welkom gezin waar hun prachtige huis weer ´mi casa, su casa´ is.

In dit prachtige huis op een luxe park aan de zee zit in nu dit verhaal te typen, nadat ik vanavond heb genoten van een prive-saunabezoekje naast het zwembad op het park. Een reis van uitersten kan je het zo wel noemen. De rest van onze avonturen hier rond Porto Seguro zal ik vertellen bij mijn volgende blog, het is nu toch wel weer mooi geweest.
Wel noemenswaardig is dat we eindelijk onze vervolgvlucht naar Colombia hebben geboekt en dat we vanaf daar de Amazone zullen gaan bezoeken. Hier moeten we eerst voor naar Rio, dus dat wordt weer een derde bezoekje aan die grandiose hoofstad. Voor nu boa noite en meer verhalen snel , waarschijnlijk vanuit het spannende Colombia!

Veel liefs, Desi

Foto’s

3 Reacties

  1. Gerrit:
    13 januari 2013
    Mooi, kort en bondig verslag Dees :-)
  2. Charlotte:
    16 januari 2013
    Hoi Desi,

    mooie site, mooie verhalen! Wat is Brazilië leuk he? We verlangen er nog heel erg naar terug, vooral naar de mensen!

    Fijne reis nog samen!

    Groetjes Dick en Charlotte uit de Pantanal

    p.s. mooie foto op de banner van je website. Ben je dat zelf?
  3. Rikke:
    19 januari 2013
    Wauw het klinkt super allemaal!! Ik ben heel benieuwd hoe Colombia is!!

    Dikke kus voor jullie allebei! XXX