Een adembenemend avontuur

Buenas dias!
   
     Trots en blij kan ik jullie eindelijk vertellen over mijn
     langverwachte Machu Picchu avontuur..
   
     Hiervoor echter nog een korte update van mijn eerste dagen in
     Peru, welke een goede kennismaking waren met het land.
   
     Na de oversteek over de brug van Bolivia naar Peru verliep
     alles soepel en was ik optijd in Puno, waar ik het kleine
     stadje snel bekeken had, maar weer heerlijk heb genoten van
     een megasupermarkt en de ingredienten die hieruit
     voortkwamen.
   
     De volgende ochtend was het vroeg vertrekken voor de tocht
     over het titicacameer. Met een hele groep toeristen met een
     busje naar de haven en daar op een bootje.. Ik had het beeld
     van een motorbootje a la Amazone in mn hoofd, maar een luxe
     motorboot met busstoelen en zondek was het resultaat. De
     snelheid loog er alleen niet om, hij was helaas bijzonder
     traag. Vandaar dat de trip zo lang duurt.. De eerste stop was
     bij de drijvende eilanden, compleet gemaakt van riet, waar
     een indianenfamilie ons in traditionele kledij zat op te
     wachten. Tijdens de uitleg werd de koopwaar tentoongesteld,
     maar als tegenprestatie voor alle fotos konden we een rondje
     op een heuze rieten kano kopen terwijl verderop gevist
     werd. Nouja, vooruit.. 
   
     De volgende stop was bij 1 van de grotere eilanden, waar
     eerst een redelijke tocht omhoog begon, vanwaar je een mooi
     uitzicht had over dit hoogst navigeerbare meer, waar de
     horizon overgaat in mooie getrokken wolken boven dikke witte
     stapelwolken.
   
     Vanaf het verzamelplein vertrok de groep in zijn geheel over
     het eiland naar een prachtige plek met uitzicht voor een
     lunch, die ze zo aan iedereen weten te verkopen. De uitleg
     over de traditionele kledij maakte dit commerciele trucje dan
     weer goed. De tocht naar beneden bracht ons weer bij de boot,
     die in zo'n 2.5 uur terugvaarde naar Puno, terwijl ik een
     kleurtje probeerde mee te pakken op het winderige dek.
   
     Met een rustige busrit overdag arriveerde ik woensdag in de
     middag in Cusco, om een paar dagen te hebben om me voor te
     bereiden op dé tocht. Wat info gevraagt bij het bedrijf waar
     ik heb geboekt en weer terug naar mijn hostel, waar ik wat
     nuttige tips kreeg qua huren van spullen/wat te
     gebruiken. 
   
     Het altijd koude en sfeerloze hostel zelf bleek slecht
     gekozen, want een warme douche moest ik op de kamer van
     andere meisjes halen en om in mijn belachelijk hoge stapelbed
     te komen heb ik al mijn acrobatiektrucjes uit de kast moeten
     sleuren. 
   
     Les nr ik heb geen idee meer: niet meer van tevoren 3 nachten
     betalen als je er niet zeker van bent, want je zult zien dat
     je dan je geld niet terug krijgt. 
   
     Na wat dingen duidelijk gemaakt te hebben kreeg ik de 2e
     nacht wel een andere kamer, alleen voor mij. Nou, dat hadden
     we nog niet gehad! 
   
     De laatste dag toch besloten naar een ander hostel te gaan,
     naast het invullen van mijn dagen met mn blog, fotos, het
     halen/huren van de juiste benodigdheden en het rondwandelen
     in dit levendige stadje dat zich voornamelijk afspeelt rond
     het grote centrale plein. Hier trof ik tot mijn verbazing
     voor het eerst in maanden weer een Starbucks, welke ik voor
     mijn terugkomst niet meer had verwacht. Op de eerste dag
     stuitte ik ook nog eens op een uren durende folkloredans en
     muziek parade met de meest kleurrijke en variërende kostuums,
     waar ik oa vanaf het balkon vd Starbucks heerlijk van heb
     genoten.
   
     De laatste dag al het een en ander voorbereid voor de tocht,
     maar met haast al mn kleren in de was lukte dat nog niet
     helemaal. Klappertandend s avonds in korte broek en jas naar
     de briefing met de groep en gidsen, waar al snel duidelijk
     werd dat het een voornamelijk jonge en gezellige groep zou
     worden. 
   
     Toen echter werd gevraagt wie er een extra porter, iemand die
     een deel van je persoonlijke spullen naar boven draagt - die
     zijn er sowieso al voor de tenten, het eten, ed -, heeft
     gehuurd, zakte de goede moed me compleet in mn Havaianas. Op
     1 jongen na bleek iedereen een extra porter of een gedeelde
     extra porter te hebben gehuurd en Desi denkt weer zonodig al
     haar eigen spullen mee te kunnen sjouwen. Afijn, na een
     drastische selecteersessie bleef mijn rugtas gevuld met 9
     kilo (incl slaapzak en matrasje) over en daar moet ik het
     maar mee doen. Echt lekker slapen zat er door de opgekomen
     zenuwen niet in en opstaan om 4 uur helpt dan ook niet echt,
     maar na een broodje en kop koffie kan ie dan toch echt
     beginnen; de Inca Trail naar de verloren Incastad Machu
     Picchu in een vallei van de Andes in Peru!
   
     Om iets over 5 s ochtends wordt ik in mijn hostel opgehaald
     door 2 mensen van de organisatie SAS waarmee ik de tour ga
     doen. Zodra iedereen er is begint de tocht van een kleine 3
     uur in een busje naar het begin vd trail. waar we onderweg al
     kennismaken met de bijzonder goede kookkubsten vd crew,
     gezien halverwege in een winkel/restaurantje een ontbijt op
     ons wacht.
   
     De groep bestaat uit 13 mensen uit de landen Amerika,
     Ierland, Zweden, Australië en natuurlijk de goed bepakte
     Hollander. 
   
     We zijn met voornamelijk jonge mensen, met uitzondering van 1
     stel. Als snel blijkt het een gezellig, luidruchtige maar
     motiverende groep die vanaf nu "familie" wordt genoemd.
   
     Edar, ook wel Eddy, is onze goed Engels sprekende gids met
     veel kennis en kunde op deze trail. Met hem zijn 2
     assistenten en een crew van 15 Pieters en 2 koks die
     bijzonder goed voor ons zorgen.
   
     Na lang wachten mogen we eindelijk door de check en steken de
     Urubamba rivier over om te tocht te beginnen. Tijdens het
     wachten passeerden vele porters ons en weet ik weer waarom ik
     mijn eigen bagage mee wil nemen. Deze mannen uit de bergen,
     ong tussen de 20 en 65 jaar sjouwen gemiddeld zo'n 25 kilo pp
     mee de berg op en zijn altijd sneller dan de groep, naast dat
     ze kampen op en afbreken en dus ook altijd later weer
     vertrekken. Zegt wel iets over de mannen he. En dat op
     sandaaltjes of gympen, onvoorstelbaar. Ze worden niet voor
     niets Superman genoemd. Afijn, het voelde toch goed zelf mijn
     lasten te dragen, hoewel het inhuren als positief wordt
     gezien, aangezien het werk verschaft.
   
     Dag 1 is de 'trainingsdag': weinig hoogteverschil, lekker
     lopen met mooie uitzichten (vooral de prachtige besneeuwde
     bergtop die continu in onze rug is) en archeologische
     plekken. Een klein regenbuitje helpt ons in de ponchos, maar
     over het algemeen is het tijdens het lopen erg warm en koel
     je tijdens de uitleg of eetpauze erg snel af. Al 3 dingen nat
     vh zweet, muts-trui-jas aan en uit, het is een hele
     organisatie.
   
     Eenmaal op ons eerste kamp (een plek midden in de vallei,
     uitzicht op de bergen wat een niet te beschrijven
     geluksgevoel geeft wanneer je je tent in en uit kruipt) wordt
     de groep steeds hechter en hebben we ons eerste happy hour;
     koekjes, popcorn en thee! Hierna volgt het geweldige
     avondeten (na al een briljante lunch) en weer digestive tea
     als toetje. Wat kaartspelletjes later en het is tijd om te
     slapen, gezien de porters klaar zijn en deels in de eettent
     slapen. Dit is om ong 8-9 uur s avonds. Gezien we met een
     oneven aantal zijn ben ik ook nog eens de gelukkige die
     alleen in een tent slaapt, lekker rustig en ruim.
   
     Na een redelijke nacht is de wakeupcall om 5.30 door een
     porter met cocatea en een bak water, wat je ook bij aankomst
     op het kamp krijgt (warm), als 'douche'. Het ontbijt is weer
     verbluffend met een soort graanpap, toast en pannekoeken.
     Koppie koffie erin, flessen vullen mrt gekookt water en lets
     go. Vrij koud, maar even de berg op wandelen en je hebt t
     bloedheet met je muts en zonnebril op. Beetje zonnebrandcreme
     en anti mug erbij, ingewikkeld he! 
   
     Dag 2 is 'the challenge', gezien we in een paar uur een heel
     stuk omhoog gaan en zo de 'Dead Woman's Pass', een hoge
     bergpas moeten overwinnen. Het eerste stuk door het
     cloudforest is prachtig qua natuur, erg groen, maar ooh wat
     een trappen en stukken omhoog! Ik blijf aardig bij de snelle
     groep en heb dus veel tijd om te rusten op de lunchplek, maar
     heb last van behoorlijke blaren. Zodra we na de lunch (op een
     prachtig uitzicht over de vallei met de gletsjer in de verte)
     weer vertrekken moet ik direct stoppen om door de halve groep
     en vreemden geholpen te worden aan mn hak die al open ligt.
     Na deze hulp gaat het beter en zolang ik loop met de juiste
     compeedpleisters van mn groepsleden, gaat t prima. Ik dacht
     soort van dat we er al waren, maar deze laatste 1.5-2 uur
     zijn killing, wát een trappen, adembenemend.. Als lis van het
     middelteam haal ik het echter redelijk snel en is het weer
     optimaal genieten van de prestatie en het uitzicht, wat vaak
     in de wolken verdwijnt. Het onthaal boven is vol teamspirit
     en na wat foto's beginnen we aan t laatste stuk van de dag: 2
     uur naar beneden.. Goddank voor de wandelstok die ik heb
     gehuurd. Ik was er al blij mee opweg omhoog, maar wát een
     uitvinding voor die diepe treden en stijle stukken. Een stuk
     minder uitputtend, maar veel geconcentreerder en zwaarder
     lopen. Aan het einde werd mn lichaam echt moe, verzwikte ik
     zowat mn enkel en was ik zo blij het kamp te zien (nog maar
     halverwege de middag). Na mn 'douche' en het verzorgen van mn
     gehavende voeten kon ik er weer tegenaan. Happy hour, een
     campingwandelingetje met prachtig inschuivende wolkvlagen,
     diner en een gezellige kaartavond later was het tijd voor een
     koudere en hardere nacht, op wel weer een bijzondere plek,
     tegen de bergwand met een fenomenaal uitzicht.
   
     Na het ochtendritueel wat om 5 uur begon, start de dag met
     een 40 min klim wat niet onderdoet voor de dag ervoor. En dat
     allemaal voor 7 uur s ochtends! Een archeologische plek en
     een uur weer stijl omhoog later, gingen we weer bergaf naar
     een grotere archeologische plek, welke alleen met een
     achtelijk steile trap te bereiken is, waardoor het ook wel de
     onbereikbare stad (oid) wordt genoemd.
   
     Hier leren we het ritueel van het offeren van de 3
     cocabladeren aan Pachamama, de god van de aarde, wat een
     prachtig moment met de groep te midden van een waanzinnige
     omgeving oplevert. Een klein stuk verderop is de lunchplek en
     wordt het eerste deel vd middag gevuld met een prettige
     wandeling langs diepe afgronden en door de wolken. Deze dag
     moet de dag van het genieten zijn, maar dat draait toch op
     iets anders uit na de laatste archeologische plek: een 2.5
     uur durende hike naar beneden naar het kamp! Het was lang,
     zwaar, beetje gevaarlijk omdat ik nog zo'n 4x door mn enkel
     ging en mn lichaam zó moe was.. Bijna bij het einde vonden we
     ( het middelteam, bestaande uit een Zweedse ADHD/superlieve
     jongen, een Iers praatgraag meisje en ik, met soms een
     overintelligente, maar sukkelige Amerikaan) een splitsing en
     gaf een andere gids ons de keus: 1 uur minder stijl, 30 min
     stijler, waar we unaniem voor de laatste optie kozen.
     Wellicht niet het meest verstandig en eigenlik ook dd
     verkeerde route bleek.later toen we ons kamp niet konden
     vinden, maar halleluja, we've made it! Na wat stretchen en
     happy hour ga ik toch van de mogelijkheid gebruikmaken te
     douchen, koud.. heel koud.. brainfreez koud.. maar wát een
     verfrissend gevoel. Na het diner namen we afscheid van de
     crew met de bijbehorende tips want ja, we weten nu hoe hard
     ze werken. Tijd om alles al te pakken en te slapen, gezien de
     wakeupcall om 3.30 is met een tikkeltje haast..
   
     En das best vroeg.. maar vol goede moed lopen, lees;
     strompelen, we net de.camping af om voor 40 min in het donker
     in de rij te wachten tot het park opengaat. Waarom zo vroeg?
     De Chuskies (porters) rennen letterlijk naar beneden om de
     eerste trein naar Cusco te kunnen pakken en kunnen pas weg
     als wij klaar zijn.
   
     Afijn, een mooie tocht langs dr vallei met een glimp van de
     prachtige zonsopkomst brengt ons bij de Poort van de zon, het
     eerste punt vanwaar jeop Machu Picchu kunt kijken. Zoals
     vaker helaas helemaal dichtbewolkt, verder dan af en toe een
     glimp van de bergen komen we niet en na wat positief wahten
     gaan we toch opweg naar beneden, zo'n 50 min. We offeren
     cocabladeren aan Pachamama en bereiken dan eindelijk ons
     doel!
   
     Tja, wat schrijf je dan.. Onderweg naar beneden zagen we de
     stad al verschijnen en dacht ik eigenlijk eerst 'Huh, het is
     veel kleiner dan ik had verwacht'. Eenmaal daar nam ik deze
     gedachte direct weer terug en kon ik een van de meest
     fascinerende plekken die ik ooit heb gezien aanschouwen.
     Zoveel meer dan wat stenen is deze stad, zo ongewoon tussen
     het grote natuurgebied, zo kundig gebouwd en ontworpen,
     adembenemend (dit maal in positieve zin) en onbeschrijfelijk.
   
     Na een fotosessie en pauze begon onze uitgebreide rondleiding
     die mij nogmaals deed beseffen wát een bijzondere mensen deze
     bijzondere plek hebben gemaakt. Allerlei weetjes die te maken
     hebben met de architectuur, de archeologische redenen, de
     technieken ed werden ons uitgelegd en ondertussen zagen we
     heel deze, toch grote, stad. Na de tour kregen we nog ruim
     een uur om er te zijn, waar de Australische jongen en ik
     gebruik van hebben gemaakt door lekker in de zon te gaan
     zitten. Eenmaal terug bij het busstation besefte ik me dat ik
     me eigenlijk had voorgenomen nog een klein bergje in het
     stadje op te gaan.. Gewoon hélemaal vergeten! Nouja, zonder
     was het ook al indrukeekkend genoeg!
   
     Met een busje terug nar het voorstadje Aguas Calientes waar
     we genoten van een lunch, afscheid namen van de gidsen en nog
     heerlijk uitbundig hebben gekaart. De 2.5 uur durende
     treinreis was mooi, met ramen in het dak om de gletsjers te
     kunnen zien, dwars door de valleien, wetend dat je daar kort
     geleden nog liep en telkens de claxon van de trein hoorde
     gaan. Na de trein nog bijna 2 uur met de bus, waar wakker
     blijven belangrijk was, want... Er bestaat een 24
     uurs.challenge: opstaan op de laatste dag en 24 uur wakker
     blijven, dus uitgaan tot 3.30 de volgende dag. Natuurlijk
     gingen wij deze uitdaging aan! Eerst nog een groepsgenoot in
     stress geholpen met het terugbrengen van zn schoenen, toen
     naar t hostel om te douchen (wordt ie koud!! Douche nr 2 ook,
     dus zeiknat in mn handdoekje naar de receptie, maar toen werd
     er gelukkig wat aan gedaan) en klaar te maken. Hop, de stad
     in met de groep, opzoek naar een eetplek. Heerlijke
     vleesmaaltijd genoten, waarna we onze prestatie hebben
     gevierd met drankjes en dansjes.. Rond 3.30 waren we met ong
     de helft van de groep over en is onze challenge uitermate
     geslaagd! Na nog wat gein lag ik om 5 uur in bed, maar was
     door het gekke ritme en de doorgaande adrenaline al om 9.00
     klaarwakker. Grappig is dat ik, wel vaker, merk dat ik veel
     langer in mn hoofd bezig ben met de dingen die ik doe, nu ik
     alleen reis. Met El besprak ik altijd direct hoe het was, wat
     we ervan vonden, etc. Nu ik deze reflectie niet direct heb,
     zit ik veel langer met gedachtes en energie, waar ik echt
     tijd voor moet maken om een plekje te geven.
   
     Het heeft me dus een dag gekost om tot rust te komen en
     enigzins te laten bezinken wat er allemaal is gebeurd, waarna
     het nog een dag duurde voor ik dit schrijven kon.
   
     Dat zegt wel iets over de impact van deze laatste grote wens
     op mijn reis: hij kon niet beter. Alle aspecten waren top en
     ik heb oprecht van elk moment genoten. Door de geweldige tour
     werd Machu Picchu zelf haast een bijzaak, een extratje. Ik
     was op dag 1 en 2 al haast vergeten dat we dat doel hadden.
     Ik heb genoten van de fysieke uitdaging en ben erg blij weer
     te weten te kunnen vertrouwen op mijn eigen krachten en
     lichaam. Meer dan voldaan kijk ik op deze ervaring terug die
     mijn reis een extra laag heeft gegeven.
   
     Een adembenemend avontuur in letterlijke en figuurlijke zin,
     zoals en zoveel meer als gehoopt en verwacht!
   
     Nu op naar de laatste week, vamos!
   
     Liefs, Desi

P.s. Heb heel wat fotos toegevoegd, je kunt ze allemaal het beste bekijken als je naar het kopje Fotos bovenaan de pagina gaat. Ze staan door elkaar en zijn heel wat sfeerimpressies, maar zo krijgen jullie misschien een beetje een beeld bij al de verhalen! :)