Onder toeziend oog door Cuba

Bon dias allemaal!

   
     Na 2 weken van bijna totale radiostilte is hier dan eindelijk mijn blog over Cuba. 
   
     Ik wil graag een soort inleiding schrijven over deze
     bijzondere weken, maar vind het moeilijk om het te
     verwoorden. El en ik hebben het er in deze 2 weken veel over
     gehad en zoals zij ook zei: mooi omschrijven kan niet want
     het is niet mooi. Eigenlijk vrij simpel maar o zo treurig. En
     dan te bedenken dat het nog niet zo lang geleden nog veel
     erger was in dit land.
   
     Afijn, Cuba is niet de romantische plek die je ervan
     verwacht. Ja er zijn oude auto's, maar 90% is
     levensgevaarlijk. Daarnaast zijn er steeds meer nieuwe
     auto's, maar die zijn uiteraard voor de toeristen. Ja overal
     zijn de mensen aardig voor je, maar zo aardig dat je te snel
     iets aanneemt wat ze voor n genadeloos bedrag op de rekening
     zetten. En wat zie je helaas veel oude Westerse mannen met
     jonge, veel te mooi gemaakte Cubaanse meisjes.. Wat een
     schijn en dit zijn nog maar een paar dingen. Het leven van
     alledag voor Cubanen bestaat vooral uit geen rechten ipv
     rechten, dingen willen maar geen mogelijkheid krijgen. En wát
     creatief worden ze dan, bewonderingswaardig, maar niet altijd
     ten goede van de toerist.
     Cuba is mooi van buiten, maar lelijk van binnen..
     En het erge is, ze hebben zo weinig keus.
   
     Nou, onder toeziend oog heeft oog enige verklaring nodig. Dit
     begint bij Magnolia. Magnolia is de vrouw des huizes van ons
     eerste casa particular (hostel bij de mensen thuis). Een
     klein vrouwtje, goedlachs, praat snel en als je knikt en hmm
     zegt is dat genoeg. Samen met Wilfredo, de oudere man des
     huizes en Lucia de hond runt ze het goedkope hostel en alles
     daaromheen: ze heeft namelijk gedurende onze week reizen
     alles gevolgd wat we deden en wist bij wie we waren, tot
     updates van wat we hebben hebben aan toe! Magnolia is de
     koningin van haar casa particular cirkel (dankzij de best
     werkende uitvinding ooit; de telefoon). dankzij haar konden
     we telkens voor een goed prijsje op mooie plekken
     slapen. 
   
     Daarnaast hielden de andere hosteleigenaressen altijd een
     oogje in het zeil en behandelden ons behoorlijk betuttelend,
     met de nodige zakelijke doelen daar onder liggend. Tot slot
     natuurlijk de mannelijke Cubaanse bevolking. Overal en altijd
     konden we er vanuit gaan dat we in de gaten werden gehouden.
     Nee, we hoorden en zagen overal en altijd dat we in de gaten
     werden gehouden. 'Psst, psssst, psssssssst, lady lady,
     beautiful eyes, honey.. alles passeerde de straten. Niet
     omdat we er nu zo aantrekkelijk bijliepen, nee, om moe van te
     worden!
   
     Dus tja, dit dekt wel een beetje de lading, maar mag niet
     overschaduwen dat het weer een prachtige 2 weken waren en we
     ook enorm van genoten hebben.
     Wie nog zin heeft is van harte uitgenodigd om alles te lezen
     (je snapt vast wel dat het een behoorlijk verhaal is), maar
     het echt uitleggen kan niet, dit moet je ervaren.
   
     Terug naar Panama. De nachtwacht van ons fijne Panamericana
     hostel vond het geen goed plan dat wij de nacht door zouden
     brengen op het vliegveld, zoals we zelf hadden bedacht. We
     mochten voor niks in de gezamenlijke ruimte, met fijne bank,
     blijven, waarna een taxi ons om 3.00 op zou halen. Dit
     verliep prima, op een korte stop door politie op de grote weg
     na. Naast ons een stadsbus.. Por que? Omdat er een melding
     van een gewapende overval in een bus was, maar deze was het
     gelukkig niet.. Ok, hierom wilden we niet in de nacht
     reizen.. Het vliegveld bleek bijzonder verlaten te zijn,
     waardoor het toch wel weer beter was dat we er nu pas waren.
   
     Na wat verwarring over het halen van het visum voor Cuba
     (hier niet in ieder geval) en het bewonderen van slapende
     bewakers, verliep de vlucht naar Bogotá soepel.
   
     Op Bogotá weer opzoek naar een plek om de visa te kopen en ja
     hoor, hier ging het gebeuren. 18 dollar bij de gate verder en
     je mag voor 30 dagen naar Cuba! Hier ook nog de lang
     verwachte Juan Valdez koffie gedronken, is mijn wens op de
     valreep toch nog in vervulling gegaan!
   
     Helemaal klaar en aan het taxien voor de tocht naar Cuba..
     totdat een medepassagier ineens veel aandacht krijgt. We
     denken een paniekaanval, met als gevolg terug naar de gate,
     lang wachten en met ongeveer een uur vertraging toch de lucht
     in.
   
     In Havana loopt alles voorspoedig en vinden we ons
     hostel/casa particular; een ruim huis met dorms, bijzonder
     gastvrij en spotgoedkoop. Voor 6 euro een bed, ontbijt en
     avondeten, alles netjes voor elkaar. Zeker als we horen dat
     je op andere plekken al snel het dubbele of driedubbele
     betaald, zijn we er zeker van dat we daar terug willen komen!
     We lopen langs de Malecon (stenen wand langs de zee), vinden
     een winkeltje met wat drinken, zien nog een danslesje op
     straat en doen al eerste indrukken op van deze interessante
     stad. 
   
     Onze eerste dag in Havana wordt weer bestempeld als stadstour
     en alles-wat-we-moeten-uitzoeken-dag. We vinden een
     dansschool voor Ellegien haar laaste week hier (geholpen door
     een man die ons geldmuntjes wil geven waar Che op staat. Dat
     vinden we toch een beetje de omgekeerde wereld en wijzen het
     beleefd af) waar we de halve malecon voor aflopen en
     glibberen, gezien het zeewater hier vaak over de rand spat.
     De busreis naar de volgende bestemming wordt geboekt, waarna
     ik kennismaak met de Cubaanse frisdrank Malta: de smaak een
     soort mengeling van cola, bier en suikerriet.
   
     We vinden het nationale theater aan het bekende Plaza de la
     Revolution, met de hoofden van Che en Fidel op hoge gebouwen.
     Ook hier konden we weer genieten van wat mooie oude auto's,
     met wat extra foto's voor het thuisfront, hoewel je echt
     mooie haast niet meer op de weg ziet. Met een dure coco taxi
     naar Havana Viejo, een stadsdeel dat veel sfeer en
     gezelligheid uitstraalt.
   
     We vinden het grote theater waar we een rondleiding krijgen
     en kopen kaarten voor de balletvoorstellng van die avond.
     Deze is in het nationale theater wegens verbouwing hier. We
     lopen door de Obispo, vinden het beroemde La Bodequita del
     medio (waar de mojito vandaag komt horen we) en bezoeken nog
     wat pleinen.
   
     De voorstelling in het theater s avonds bleek een hele
     ervaring. Waar ik eerst nog constateerde dat theatergangers
     toch overal hetzelfde zijn, kom ik daar nu op terug. De
     manieren zijn namelijk bijzonder afwijkend hier. De
     voorstelling begon en iedereen kwam nog binnen, liep
     gedurende de show in en uit, mobieltjes gingen af en het
     applaus hielt al lang en breed op voor het doek dicht was.
   
     De voorstelling was van het Nationale Ballet van Cuba, alleen
     hopen wij dat dit niet helemaal klopt. Ter ere van een
     dansjubileum van de choreografe had ze 3 korte stukken en 1
     lang stuk gemaakt. Het een slechter dan het andere, waarin de
     dansers totaal niet goed tot hun recht kwamen. Een paar heel
     sterk, de rest minder, we weten niet echt wat het nou geweest
     is.. 
   
     In deze 2 dagen hebben de stad en het land me al wel een
     beetje overdonderd. Het is heel bijzonder op te zien hoe de
     mensen hier leven, hoeveel verschil er in wijken is, op welke
     manieren ze aan eten (dat er vaak gewoon niet is, lege
     schappen en zelf geen water is hele normaal) moeten komen,
     wat ze krijgen van de staat en op welke manieren ze creatief
     omgaan met de regels en beperkingen. Vragen om een WiFi
     wachtwoord is hier ook echt niet nodig. Om wat zaken te
     regelen en een teken van leven te geven richting NL, vinden
     we een hotel wat we een internetkaart kunnen kopen. Een
     halfuurtje lijkt ons genoeg, maar ze zijn alleen te koop voor
     een uur. Dit bleek hard nodig. Er ís internet, maar het is
     wel een goede test voor je geduld.
   
     Door onze strakke planning kwamen we iets in tijdnood, hadden
     als enige optie weer de coco taxi en scheurden naar de
     bushalte, waar we zo in de bus konden stappen. Dit is voor
     toeristen goed geregeld, 1 organisatie met goede aircobussen
     doe haast overal naartoe gaan. Hier betaal je als toerist dan
     ook wel echt flink voor, evenals voor de taxi's.. Het geeft
     wel een schrijnend gvoel wanneer je vanuit je luxe bus langs
     een open vrachtwagentje/soort veewagen rijdt wat de Cubanen
     als openbaar vervoer gebruiken. 
   
     In ruim 3 uur reden we naar het dorp Vinales, een klein
     toeristendorpje in het natuurpark Vinales, met als grootste
     attractie kalkstenen bergen en grotten. Onze hostelbazin had
     een bevriende casa particular voor ons geregeld en ons al
     gewaarschuwd voor de schreeuwende mensen bij aankomst die je
     onderdak willen bieden. Al in de bus zelf kwam de eerste naar
     ons toe, toen de deuren open gingen op de hoofdstraat van het
     dorp kon je zowat de deur niet uitstappen en je bagage halen.
     Gelukkig zagen we een briefje met Denise Alida staan, onze
     nieuwe Cubaanse namen, dat was vast voor ons! Na wat getrek
     hadden we ook onze tassen en konden we de chaos verlaten,
     naar een casa die weer door de vriendin van Magnolia was
     geregeld want zij zelf had geen plek. Alles al voor ons
     geregeld.
   
     We zagen allemaal leuk gekleurde huizen, 1 van de roze was
     ons hostel. Een kneuterig ingericht huisje, slaapkamer met 2
     grote bedden en badkamer voor ons, prima! Na een koffie en
     rondje dorp kregen we een uitgebreide maaltijd en konden we
     tot half 10 genieten van de muziek die door het dorp joelde
     vanaf het kerkplein.. Na nog een heuze klopjacht op een
     joekelkakkerlak konden we helaas pas laat gaan slapen..
   
     Om de volgende ochtend om 6.00 gewekt te worden door weer
     fijne snoeiharde muziek door het dorp, voorafgegaan aan een
     trompettenalarm en het dorpslied dat overging om wakker te
     worden. Zelfs de haan was nog niet zo ver om wakker te
     worden. 
   
     Het bleek later dat het de week van de cultuur is, maar
     worden gewekt op dit vroege uur viel ook bij de huisbazen
     niet erg goed. Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we optijd
     met de heer des huizes naar de vallei voor een tour.
   
     Deze man bleek geen geboren gids, gezien informatie van hem
     horen schaars was en we in es grot om moesten draaien omdat
     we schijnvaar niet verder konden.. 
   
     Afijn, vanuit het dorp konden we de vallei inlopen, waar we
     al allerlei dieren langs de weg tegenkwamen, met name
     biggetjes en varkens.
   
     Als eerst bezochten we een tabaksboerderij waar we in heel
     duidelijk en rustig Spaans het proces van de tabaksbladeren
     te horen kregen, waarna we uiteraard een sigaar geprobeerd
     hebben. Met een beetje honing om het uiteinde voor de smaak.
     Het nut snappen we nog niet echt, maargoed, best lekker. 100%
     natural vanwege de nerf die ze verwijderen en ze beweren geen
     nicotine.. daar twijfelen wij natuurlijk wel een beetje aan,
     maar het was een lekkere en zachte sigaar.. Toch de goede
     deal om er 12 te kopen afgeslagen, beetje teveel van het
     goede. 
   
     Vervolgens bezochten we een grot waarin we rechtsomkeers
     maakten, een uitkijkpunt en een organische boederij waar ze
     vanalles en nog wat verbouwden. Doen ze trouwens overal hier,
     op de tabaksfarm vonden we mangobomen, koffiebomen,
     mandarijnen, avocado's, ananassen, noem maar op.
   
     Eenmaal terug in het dorp bleken we er een tocht van 5 uur op
     te hebben zitten, tijd voor lunch en een siësta!
   
     Na het uitgebreide diner (dit koop je bij de mensen, wordt
     voor je klaargemaakt wanneer je wilt, evenals het ontbijt)
     werd voor ons het volgende contact gebeld en zijn we weer
     verzekerd van een plekje op onze volgende bestemming, een
     handig systeem!
   
     We hebben geluk in de goede prijzen te zijn beland, zodat
     onze overnachtingen niet te duur zijn. Het eten bleek hier
     wel wat meer te kosten dan normaal, dus hier gaan we weer..
     Les 20: Informeer naar de prijzen van alle extra's die je
     koopt voordat je ze nuttigt..
   
     We blijven lekker bezig met onze korte nachtjes, want de bus
     richting Trinidad vertrok om 7.00. Een stop voor de lunch
     vond plaats op een plek waar een soort
     dierentuin/toeristenplek was gecreëerd en ook een bus vol
     Nederlanders rondliep. Waar zijn we ook alweer?
   
     Na een sightseeing door Cienfuegos vanuit de bus, bereiken we
     Trinidad aan het einde van de middag, waar een
     man/fietstaxichauffeur ons opwacht: 'Denise y Alida?' Si!
     Tassen op de fiets, wij op de fiets en trappen maar die man.
     Fijn over de kinderkopjes, dikke prima. We worden hartelijk
     ontvangen door Georgina, ons een mooie kamer gaf maar wel
     vroeg of we geen problemen hadden met de kikirikii.. Que? De
     hanen die de hele dag kraaien.. in het Spaans zeggen de hanen
     schijnbaar Kikirikii ipv Kukelekuu..
   
     In dit charmante huisje hebben we weer een prima plek en eten
     voor een goede prijs, maar elke mogelijkheid grijpt ze aan om
     ons meer aan te smeren. We zijn op onze hoede, maar laten ons
     na een korte stadsronde toch een paardrijtocht aanpraten voor
     12,50 CUC door de buurjongen/gids.. Terwijl we bedacht hadden
     te willen lopen en niet meer dan 10 CUC te willen betalen.
     Daar ging weer even iets mis.
   
     Trinidad is verder een toeristisch stadje waar de fotos
     mooier van lijken dan ze eigelijk zijn. Overal wordt je een
     paardrijtour aangeboden naar een suikerrietfarm/waterval,
     maar gezien de conditie vd paarden wilden wij lopen. Nou, dat
     ging niet.. En nu snappen we waarom.
   
     7 hele uren lang heeft de tocht geduurd, waarbij de stops in
     totaal samen echt niet meer dan een uur geduurd hebben. 6 uur
     op een paard die inderdaad weer in minder goede conditie
     waren dan we hoopten. Vol goede moed maar op pad. Op het
     eerste stuk hobbelde de moed ons echter al diep in de
     schoenen. Onze paarden werden door de gids steeds aangespoord
     om te draven. Dat wil zeggen, 5 m hobbelen, 5 lopen, etc.
     Slecht voor het paard en slecht voor ons, zeker nadat ik mijn
     in 3 paardrijlessen geleerde draftechniek pas laat inzette;
     iedereen laat zich gewoon vooruit hobbelen zonder moeite,
     maar ik stuiterde als een malle in het zadel. Al voor de
     eerste stop, bij de suikerrietfarm waar we een
     suikerrietdrankje en verse mango's vd boom kregen, was mijn
     hele onderstel beurs en vroegen we onze gids vriendelijk of
     we de paarden ook gewoon mochten laten lopen. 
   
     Als we nu een praatgrage en informatieve gids hadden was het
     wel oké, maar deze jongen wist niks en had ook geen zin iets
     te vertellen.. We trokken vervolgens verder de bergen in,
     waar de paden steeds slechter en smaller werden. Vergezeld
     door een andere gids en Australische vrouw werden de paarden
     weer aangespoord, maar we leerden steeds beter de paarden te
     stoppen. Af en toe afstappen en een stuk lopen, maar na een
     hele tijd vonden we het echt onbegaanbaar worden voor
     paarden. We wilden niet verder, maar hier bleek ook de plek
     te zijn waar we naar opweg waren: een mini waterval met poel
     ervoor om te zwemmen. Tja, onder het motto: zo vaak zwem je
     niet in een poel in de bergen van Cuba, heb ik toch maar een
     duik genomen, onder het toeziend oog vd schaamteloze gids.
   
     Helaas dezelfde weg weer terug over losse keien en door
     riviertjes, lunch en suikerriet bij de farm en op naar huis,
     we waren er hélemaal klaar mee. Alle mogelijke manieren om te
     zitten geprobeerd, maar het werd er niet beter op.
   
     Na de nodige rustpauze lekker gegeten op het dakterras van
     een andere casa onder het genot van het spel van een goed
     bandje.
   
     We bezochten in de avond een dans en muziekshow met
     Afro/salsa en uiteraard was ik weer 1 vd gelukkigen die mee
     mocht dansen op toneel. En ik doe altijd zo hard mn best weg
     te kijken. Nouja, dankzij juf Ellegien stond ik niet helemaal
     voor aap.
   
     We schoven na de show en 2 vreselijke plaatselijke cocktails
     aan in de Casa de la Musica, waar ons duidelijk werd dat
     Trinidad niet meer is dan een toeristenoord. 95% was toerist,
     de Cubanen die er waren waren er voor werk. De plek, een hele
     grote hoge trap, is wel charmant, hoewel ook hier de Cuba
     Libre cocktail vreselijk was, met - denken we- goedkope
     Chinese rum. Na 00.00 was het afgelopen maar werd het wel
     gezelliger met meer locals en gezellige toeristen, totdat een
     tropische storm de straten leeg veegde. We vonden het na deze
     intensieve dag allemaal wel gezegend en zijn lekker plat
     gegaan!
   
     De volgende dag zouden we om 11 uur de bus naar het stand
     pakken, maar bij aankomst bij de halte zeiden meerdere
     taxichauffeurs dat er vandaag geen bus ging. Toch maar even
     navragen en idd, de bus rijdt niet vandaag. Por que? Geen
     idee. Ok, dan toch maar met de taxi, vergezeld door 3
     Italianen. We hebben ons vermaakt op een prima strand, maar
     met erg koud water en een koude wind.. Toch maar wat extra in
     de zon.
   
     Om nog wat goede foto's te kunnen maken gaan we optijd terug
     en schieten heel wat plaatjes van dit wel fotogenieke land!
   
     In een tweede poging de leuke salsakant van Trinidad te
     ontdekken gaan we nogmaals naar de show kijken. Ditmaal met
     een paar andere aspecten in de choreo, maar heel slecht
     uitgevoerd. Misser 1. We besluiten een ander Casa de la
     Musica op te zoeken, maar drinken weer slechte cocktails in
     een tent vol toeristen en muziek gemengd met het geluid van
     de blender achter de bar. El kwam in haar enige danspoging
     niet verder dan de basispas, misser 2, dus we houden het al
     snel gezien voor deze avond.
   
     We vertrekken optijd met de bus naar onze laatste geplande
     bestemming: het land door naar de noordkust, naar het stadje
     Matanzas, een halfuurtje van het luxeoord Varadero.
   
     We kabbelen rustig het dorp uit en El spot een paar krabben
     in de berm.. tot het er steeds meer worden.. ze zijn overal!
     Een hele kolonie krabben schuift over de weg, auto's proberen
     nog zacht te rijden maar de bus knalt gewoon door. Grote en
     kleine, rode en zwarte, dode en levende, niet te geloven
     hoeveel. We passeren ongeveer 6 van deze stukken weg en
     zeggen nu te weten hoe een plaag eruitziet. We snappen dat de
     bus ze gewoon dood rijdt, dit is abnormaal en gevaarlijk voor
     de bevolking.. Ook zien we 5 auto's langs de weg die tussen
     de krabben banden aan het verwisselen zijn..
   
     Na navraag bij de buschauffeur blijkt het toch niet een
     spectaculair plaagverhaal, maar trekken de krabben om deze
     tijd van het jaar van de zee de bergen in. Toch was het
     ongelooflijk al die duizenden krabben te zien.
   
     We arriveren in Varadero en gaan nog 3 kwartier verder naar
     Matanzas, waar 1 man naar ons toe komt lopen met een blaadje
     Denise en Alida, lekker rustig. Na een stukje lopen komen we
     bij de casa van de zoon, vanwaar we gebracht worden naar de
     casa van mams in een auto met tvschermen in de
     hoofdleuningen.. Dit is een welvarende familie in een meer
     welvarend gedeelte van Cuba.
   
     Mams is een aardige vrouw met prachtige kamer, 3 werksters en
     een weggestopte oude moeder. Beide zoons hebben ook een casa
     particular en de zaken gaan best goed denken we.
   
     We genieten van een uitgebreide maaltijd waar ze dachten dat
     de vegetariana wel vis eet en van een dvdtje op onze kamer,
     wat een feest.
   
     Een retourtripje naar Varadero is voor ons geregeld (1 vd
     zoons brengt en een onbekende persoon haalt ons) met nog 2
     anderen maar 'shhht, jullie betalen minder dus niets zeggen'.
     Zo gaat het hier continu, iedereen heeft een geheimpje over
     de prijs, waardoor het lastig te weten is of je wordt afgezet
     of niet. We denken dat we het nog wel redelijk goed doen..
   
     Varadero blijkt niet voor niets een luxe badplaats, het
     strand en de zee zijn overweldigend mooi. Een uitgestrekt wit
     strand dat nog witter wordt door de prachtig blauwe zee dat
     van licht naar donker overloopt in een vloeiende lijn. Zelfs
     lekker rustig, dus hier kunnen we heerlijk genieten. We
     overbruggen de heetste uren van de dag aan de straat opzoek
     naar hotels met internet (wat het vandaag niet doet) en in
     een eetbar. Een prachtige kustplaats waar het heerlijk moet
     zijn van Cuba te genieten na het gedoe op andere plekken.
   
     Het is zaterdagavond, dus willen we eens zien of we hier wat
     salsa kunnen vinden. Op advies van mams gaan we naar een
     dansplek voor traditionele dans, de taxi is alweer voor ons
     geregeld. Een vriend van de familie in een blik dat rijdt,
     prima. De plek bleek een gemiddelde leeftijd te hebben van
     onze leeftijden bij elkaar opgeteld, dus gingen we snel door
     naar La Salsa dat op dat moment open zou gaan (10 uur). Ons
     werd verteld dat de band om half 11 begon, maar echt
     activiteit zagen we nog niet, op een groep mannen die in en
     uit liepen na. El vroeg of er ook toeristen kwamen. 2 was het
     antwoord..
   
     Na een lekkere cocktail in het aangesloten restaurant toch
     maar naar binnen gegaan, met nog een stuk of 20 anderen,
     voornamelijk opgedofde stelletjes. 'La Salsa que te mueve'
     was het motto.. er stonden alleen overal tafels en stoelen!
   
     Na 1.5 uur wachten in de kou van de airco met wat flutmuziek
     op de achtergrond, kwamen 3 stoere jongens en een dj al a
     capella zingend op.. of eigenlijk moeten we playbackend
     zeggen. Even hebben we genoten van deze vertoning, tot we
     zagen dat het al 12 uur was en de taximan ons weer op zou
     halen, tenzij we hem hadden gebeld. Het voelt net alsof we
     door een vaderfiguur opgehaald worden. Nou, aan dit feest
     zouden we ook niet veel missen, dus lekker plat na deze
     onbegrijpelijke avond.
   
     Het Playa Coral schijnt nog een mooi strandje te zijn tussen
     Matanzas en Varadero, dus wordt de taximan de volgende dag
     weer opgetrommeld om ons te brengen. We komen aan in keiharde
     wind, het grove zand hard om onze kuiten slaand en de taximan
     regelt al weer dat we kunnen snorkelen en krab kunnen eten.
     Nee, we willen gewoon alleen zwemmen en liggen. We krijgen
     het voor elkaar, liggen redelijk uit de wind maar naarmate de
     middag vordert wordt het een steeds localer bevolkt strand
     incl bijbehorende geïnteresseerde mannen en een Russisch
     mannenstel met 2 Cubaanse vrouwen waar we niet echt van
     gecharmeerd zijn. Ze bleken de volgende ochtend ook nog eens
     onze huisgenoten.
   
     Na wat lekker zonnen weer in de taxi en afgezet in het
     centrum om nog wat rond te lopen.. hadden we niet willen
     missen. 
   
     Een bak ijs later vinden we onze weg naar huis, waar in het
     naaste huis een Santaria feest (Afrikaans gebaseerd geloof)
     gaande is. Voor het eten zorgt mams ervoor dat we even mogen
     kijken naar de muziekspelende en dansende familie. We krijgen
     een biertje aangeboden en 2 mannen geven ons uitleg, maar
     veel verstaan we er niet van, ze praten hier bijzonder snel.
     Wel denken we te begrijpen dat het feest vanavond doorgaat op
     straat en spreken om een uur of 9 soort van af.
   
     Na een ontzettende avondmaaltijd zegt mams dat we nog een
     foto mogen maken van de plek waar ze de goden eren en
     allemaal eten hebben neergezet. Dus wij weer, iets na 9, naar
     binnen waar geen muziek en dans meer is. Na de fotosessie
     krijgen we wel een enorm stuk taart in handen gedrukt met
     snel gezochte borden en lepeltjes. Dit eten we buiten op en
     proberen wat te communiceren met de mensen, tot blijkt dat 1
     meisje goed Engels spreekt en ons uit de brand helpt. Hadden
     we toch niet helemaal begrepen dat we afgesproken hadden om 9
     uur mee te gaan met die 2 jongens die ons maar wat graag de
     stad willen laten zien. Oeps. En ook op grote complimenten in
     onze richting zeiden wij slechts hmmhmm. Oeps. Dankzij dit
     behulpzame meisje wordt het toch nog interessant, komen we
     onder onze afspraak uit en genieten we nog wat van deze
     bijzondere ervaring met een familie van jong en oud.
   
     Onder het ontbijt veranderd de vertrektijd van 10 naar 1 naar
     half 11, maar prima, er is weer een zoon met een auto
     geregeld die ons naar Havana brengt. Eenmaal opweg pikken we
     na lang wachten een Cubaanse jongen op die weliswaar
     Nederlands praat! 7 jaar heeft hij in NL gewoond en nu is hij
     weer terug, maar reist nog veel naar Spanje om daar kleren te
     kopen en in Cuba te verkopen, zn eigen zaakje. We droppen hem
     weer bij zn opslaghuisje en gaan even tanken, waar we een
     grote gele bus zien met 9292ov erop. En ja hoor, op de
     voorkant staat Rotterdam! Grappig dat nog te zien.
   
     De reis naar Havana verloopt voorspoedig en het is erg
     interessant met de NLsprekende jongen te praten en het een en
     ander te weten te komen. Videoclipjes op de tv schermen erbij
     en zelfs Ricky Martin komt voorbij, heerlijk!
   
     We worden keurig afgeleverd bij Magnolia waar we bijkletsen
     en na wat wachten begrijpen dat we zelf op pad kunnen gaan.
     Ze heeft een ander casa voor 1 nacht geregeld en geeft ons
     een adres en de Italiaanse jongen uit het huis opdracht om
     ons te helpen. Dat we ons al haast 5 maanden zelf zo redden
     denken ze niet aan, maar het is erg aardig bedoeld. Erg goed
     pakt het niet uit, het begint te regenen en onweren, de
     jongen regelt een lekke taxi waar ik met alle bagage achterin
     wordt gepropt en El zeiknat regent, waarna ze ons er in het
     juiste blok uitgooien, maar zonder adres.. die heeft de
     Italiaan nog!
   
     Hulpeloos staan we in de regen, maar vinden bij het 2e huis
     een vrouwtje die voor ons naar Magnolia wil bellen, maar zegt
     dat het nr te lang is. Na wat beter kijken bedenken we dat de
     eerste nummers alleen voor het buitenland zijn. Het vrouwtje
     probeert te bellen en ja hoor, ze krijgt het adres. Met
     paraplu brengt ze ons tot aan de deur, wat een geweldige
     hulp!
   
     Ook hier weer een mooie kamer en grote badkamer, Magnolia op
     de hoogte dat we er zijn, prima zo!
   
     We besteden de rest van de dag aan internet, wat boodschappen
     en bedankje voor de buurvrouw die ons geholpen heeft.
   
     Gezien we op de helft van de route zitten, zoeken we eerst de
     dansschool op om een afspraak te maken voor donderdag en
     brengen we een bezoek aan het bekende Coppelia; een mega
     ijszaak dat een heel plein beslaat! Waarschijnlijk geschonken
     door de overheid, naast dat het wel gratis lijkt, zoveel
     mensen zijn er. Magnolia's verklaring is dat de Cubanen
     gewoon erg van ijs houden.. We lopen terug naar het
     vertrouwde huis van Magnolia en Wilfredo, om daar de rest van
     de dagen te blijven (door iemand die niet weg kon uit het hostel had ik de eer om de eerste nacht op een stretcher te slapen. En het matrasje wat er op lag had wel de dikte van een half tuinstoelkussen.. Super!). 
We starten onze 2e stadstour met als
eerste doel de tabaksfabriek, maar de oude is niet meer in

     gebruik en een dure tour in de nieuwe vinden we zonde, dus
     dat is snel opgelost. We struinen nog wat door de straten en
     drinken de bekende mojito bij La Bodeguita. Na wat eten en de
     andere bekende daiquiri in de kou vertrekken we met de taxi
     naar het ford, om daar op t nippertje de ceremonie en het
     kanonsschot mee te kunnen maken. Eigenlijk een veel te duur
     grapje, maar hebben we dat ook weer meegemaakt en het
     uitzicht over de stad was prachtig. 
   
     We hadden nog een stranddag in de planning, maar na de
     regenbui van maandag is het weer er niet warmer op geworden.
     Dan maar weer te voet naar Havana Vieja, naar het adres dat
     we doorgekregen hadden van een dansleraar voor El. Met elke
     bocht werden de straten en het straatbeeld echter slechter en
     bleek dat we voor zijn huis aankwamen. We werden echter
     vriendelijk ontvangen in een heel donker hol en kregen de
     info om om 15.00 ergens anders te zijn om hem te spreken.
     Weer terug gesjokt en optijd stonden we in het gebouw dat een
     dansshool bleek. Er is deze week een festival gaande en de
     beste man blijkt een behoorlijke status te hebben als
     danser/docent/choreograaf met een eigen company, waar vandaag
     zijn 35 jarig jubileum wordt gevierd met een interview en
     optredens van zijn groep. We spreken hem en worden
     uitgenodigd te blijven kijken, waarna we plaats mochten nemen
     naast de familie. Plots kwam het schoolgevoel weer terug..
   
     Het bleek een interview over zijn leven en visie te worden
     met hoge piefen uit Trinidad Tobego en Venezuela erbij,
     waarbij ook veel naar Chavez werd vernoemd. Oh wat voelden
     wij, afgevaardigden uit Nederland, ons op onze plek in onze
     toeristenoutfits. De dansen die werden getoond waren echter
     wel bijzonder goed en inspirerend om gezien te hebben! Wat
     een ervaring weer.
   
     Optijd naar bed, want de volgende ochtend begon onze Oricha
     les om 9.00, op een plek wat zeker een uur lopen is. Eenmaal
     aangekomen rustig gewacht tot de docent, wat een jonge jongen
     ipv een vrouw bleek, opgetrommeld was en ons instructie gaf
     wat te doen. We kregen een prettige Afro-stijl les (in de
     sfeervolle, maar oude zaal met gaten in de houten vloer) wat
     gelinkt is aan 1 van dr goden, welke we ook al in de show in
     Trinidad hadden gezien. Met een speciale dj die de muziek aan
     en uit zette was het leuk weer eens iets te doen, hoewel onze
     rug behoorlijk protesteerde in het begin..
   
     Op de terugweg nog een bezoekje gebracht aan het Museo de la
     Danza waar we een hele tour kregen langs de
     balletgeschiedenis van Cuba en de invloeden van buitenaf.
     Ballet is hier echt een groot ding en de heersende dame in
     kwestie is toch echt de choreografe waarvan wij het ballet
     hebben gezien.. bijzonder.
   
     Ook vandaag geen strandweer en we moesten nog het een en
     ander regelen, dus na een siësta maar weer naar het oude
     deel, laatste maaltijd samen gezellig thuis bij Magnolia. Om
     onze laatste avond te gieten gaan we namelijk naar een Casa
     de la Musica, naar de goede salsaband Havana de Primera!
     Opgepikt door een auto/taxi aan de weg komen we aan bij de
     tent, waar eerst geprobeerd wordt ons ergens anders heen te
     krijgen. Eenmaal binnen blijkt het een sjieke tent met alleen
     nog staanplekken aan de rand vd dansvloer/de tafeltjes,
     tussen alle zwaar opgedofde dames.. We voelen ons nogal
     underdressed, tot we er gedurende de avond achter komen dat
     al deze meiden een heel ander doe dan wij hebben tussen al
     deze rijkere mannen..
   
     We zijn net optijd voot een kort voorprogramma en de show van
     Havana de Primera, heerlijk van genoten met een cocktailtje
     in de hand! Na de show keken we onze ogen uit naar alle
     praktijken om ons heen en besloten dat dit verder niet ibs
     feestje was. Eenmaal 1 stap buiten kon het volgende spektakel
     beginnen: zo'n 15 mannen begonnen vanachter een muurtje te
     zwaaien, schreeuwen, wijzen, alles om de uitverkorene te zijn
     om ons met een aftanse auto voor een schandalig bedrag naar
     huis te rijden. Op mijn woord pizza reageerde er zelfs 1 met
     een blaadje van een pizzeria, wat een toestand. De security
     vroeg 2 maal om stilte en koppelde ons aan n gare chauffeur
     die me eerder al zo mee wou trekken, maargoed, we zijn thuis
     gekomen. 
   
     Ons laatste dagje brak toch echt aan. Een snel bezoek ASN het
     Museo de la Revolution, wat ik nog wilde zien en we al 2x
     eerder hadden overgeslagen. Voor een goed prijsje kon ik mee
     met een meisje van het hostel die een taxi via via had
     geregeld, dus aan het begin vd middag toch echt afscheid
     genomen van mn lieve reismoatje Ellegien, die samen met
     Magnolia het uitzwaaicomite was vanaf het balkon. Magnolia
     heeft beloofd El met handboeien vast te binden s avonds, dus
     dat komt vast goed!;) Wat een lieve vrouw die we blij hebben
     kunnen maken met een welverdiend bloemetje.
   
     Het vertrek duurde allemaal lang en er waren lange rijen op t
     vliegveld, maar met t hostelgenootje zat k optijd aan boord,
     opweg naar La Paz via Lima! wel een vreemde gewaarwording
     hoor, zonder mn steun, toeverlaat en levende tomtom..
   
     Ik heb inmiddels deze 2 indrukwekkende weken letterlijk ver
     achter me liggen, maar het blijft me zeker nog een tijd bezig
     houden.
   
     Voor nu ga ik beginnen aan de laatste etappe, de laatste
     maand alleen, superspannend, maar op een uitdagende en goede
     manier!
   
     Liefs, Desi