Rapido door tranquilo Bolivia

Buenas!

10 dagen Bolivia in mn eentje, de prima proef voor een reiziger die 5 maanden met een maatje is geweest. Bolivia is echter een prima land om alleen te reizen, veel andere backpackers, al begane routes en erg rustige mensen, dus je voelt je prima op je gemak. Éven wennen aan de temperatuur die, zeker in de avond, daalt, maar dat is door de goedkoop te halen mutsen, handschoenen en jassen geen probleem. Ook is het even opnieuw leren omgaan met de toch wel arme omstandigheden waar men hier in leeft, alcoholproblemen en zaken die lang niet altijd voor elkaar zijn (´No hay problema´) en waar men dan ook niet mee zit en vooral niet over communiceert. Zie hier het resultaat van een, inmiddels wat gevorderde, reizigster op pad in het land van de Alpaca´s, lama´s, Inca afstammelingen, grote hoogtes, kapotte voertuigen en wegblokkades.

Een namiddag en avond, 2 vluchten met tussenstop in Lima, 3 formulieren en een steekproef bagagecontrole verder sta ik dan in de aankomsthal, lees; het aankomsthalletje, van La Paz. 5 graden buiten, 01.30 en geen mannetje met een briefje met mijn naam, zoals geboekt. Na wat wachten met andere backpackers besloten een taxi naar mijn hosteladres te nemen, wat gelukkig wel bleek te bestaan, maar wat moeizaam verliep door n brutale taximan en onduidelijke ingang. Er was iig een bed met heeeel dik donzen dekbed, dus helemaal prima. 
Na de volgende ochtend weer ingecheckt te zijn in de wereld van internet om iedereen te laten weten dat ik de eerste reis alleen heb overleefd, maar eens op pad gegaan, om vervolgens 2 dagen in deze stad te besteden.La Paz ligt hoog, maar in een vallei, waar de hele stad tegen de bergen op is gebouwd. Nu hebben we dit wel meer gezien, maar dan waren het voornamelijk sloppenwijken omhoog. Hier zijn allerlei gebouwen en appartementen omhoog gebouwd, tussen stukken bebossing en rots, een aparte gewaarwording. Overdag is het wel 20+ en in de zon warm, maar s avonds koelt het dus erg af.Allereerst viel me op dat het nog echt een traditioneel land is qua kleding: zoals je verwacht lopen de vrouwen in klederdracht, grote rokken, bolhoedjes op hun hoofd, geweven sjaals met vanalles erin om hun rug. Dat daarnaast ook hele moderne en strakke gebouwen uit het straatbeeld opreizen met grote tv schermen, naast dat je overal Amerikaanse muziek hoort, is dan wel weer verwarrend. Maar als je ook weer overal de waren van Alpacawol aangeboden wordt en er geen fatsoenlijk supermarktje te bekennen is, overheerst toch wel het verwachte beeld van dit land rijk aan cultuur, afkomst en traditie.Ik bezoek het toeristische gedeelte wat voornamelijk een kerk en, hetgene waar ik zo nieuwschierig naar was, de zogenoemde heksenmarkt beslaat. 2 straten waar alle bekende waren, zoals gekleurde doeken, mutsen, handschoenen, vestjes, tassen etc. van alpacawol worden verkocht, naast allerlei soevenirs, uiteenlopend van talismannen, sieraden, vlaggetjes en gedroogde lamafoutussen.. ?! Ja, vandaar heksenmarkt. Dit land is ook bijzonder rijk aan goden en offeringen, zoals een lamafoutus onder de entree van je huis voor bescherming.. Hangt erbij alsof het doodnormaal is, waar er ook nog meer rare dingen te vinden moeten zijn. Ik ga een andere keer nog eens op zoek.Lopend door deze winkelstraten weet ik direct wat dit land typeert en siert, de ingetogen, rustige mens. Wát een verademing na Cuba en wát een verschil. Hier geen verkoper die naar je roept, man die aan je arm trekt of vrouw die bij je slijmt om wat te verkopen. Op afstand wordt je soms wel gezegt om te kijken, maar alles rustig. Soms moet je zelfs om aandacht van een verkoper vragen. In 2 dagen La Paz hebben er ook welgeteld 2 mannen een bescheiden 'Hola' tegen me gezegd zonder echte reden. Wat een rust.Ook wel logisch, want je moet je hier inderdaad niet te druk maken. Er is 1 hoofdstraat die onder door de stad loopt, de andere wijken gaan allemaal omhoog. Dit omhooglopen, samen met het lage zuurstofgehalte, maken je sneller buiten adem. Ik heb gelukkig weinig last van de hoogte, maar er zijn genoeg mensen die er slecht tegen kunnen.De komende weken staan mij wat koude oorden te wachten, dus ga ik opzoek naar de benodigde kledingstukken en bekijk zo nog wat andere straatjes en markten. Uiteraard wacht ik tot zondag met kopen, maar gelukkig is bijna alles dan open, ook al is het Paaszondag. Voor 25 euro scoor ik een echte neppe The North Face windjack, alpacahandschoenen en -sokken en een zonnebril, geslaagd en klaar voor wat komen gaat!Geen supermarkt is niet erg als er toch geen keuken is én als het eten erg goedkoop is! Mijn persoonlijke uitdaging om in mn uppie uit eten te gaan kan ik dus direct uitproberen en slaagt prima!Ook alle nuttige zaken (fotos etc) afgerond dit weekend, dus ben ik zondagavond klaar voor de nachtbus naar Uyuni!

Volgepakt met backpackers kon de bus al hobbelend vertrekken. Om 4 uur s nachts werd ik uit mijn korte slaap gehaald door een enorme knal. Al mn zintuigen op scherp, ik zag al allemaal rampscenario's voor me. Maar nee, de bus was gewoon stuk in n dorpje in the middle of nowhere. Na een uur of 3 reden we weer verder, niemand die ons wat zei, wat wel goed was geweest voor mn slaapuren. Al rijdend slapen is hier nl geen pretje. Resultaat van dit gebeuren is dat we om half 11 aankwamen ipv 7.00. Alle tours waren nu helaas al vol of al vertrokken. Na wat rondvraag vond ik een bedrijf dat nog plek had op een tour vandaag, samen met 4 Israëlische meisjes. Een heleboel moeilijkheden van de meiden later konden we toch vandaag nog vertrekken. 3 dagen op pad in een 4x4 auto, maar door de vertraging begon het al een beetje slecht. We werden gedumpt op een treinenbegraafplaats, een plek waar ook oude treinen zijn gedumpt en hebben erg lang moeten wachten tot Ernando de chauffeur weer terug was. Nog wat getreuzel en ja hoor, we zijn opweg naar de bekende Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte vd wereld.Toen we aan kwamen rijden had ik echt een fata morgana idee, een immense witte vlakte met weerspiegeling van de bergen in het water, zonder besef van de 
           afstand tot de horizon. Het lijkt alsof je op een sneeuw/ijsvlakte rijdt, dus eerst denk je nog dat t glad is. Na een korte tocht stoppen we om wat fotos te kunnen maken. De meiden deden vooral nog heel moeilijk en de gids was met t eten bezig, dus vond ik een andere gids bereid wat fotos voor me te maken. Is toch lastig in je eentje en met een beetje hulp kun je hele grappige dingen doen. Ik had wat fotos binnen, lunch achter de kiezen en door... Totdat de auto het opgaf. Midden op de zoutvlakte hebben we minstens 2 uur gewacht (in de zon wel warm, maar fris door de wind), totdat we terugreden naar de lunchplek waar we een andere auto kregen. Inmiddels was het te laat om naar een cactusberg te gaan, dus reden we onder de prachtige zonsondergang naar de zouthotels. Weer een heel gedoe met het vinden van een hotel door de meiden, maar uiteindelijk vonden we een plek in 1 vd zouthotels; Jep, helemaal van zoutblokken en zout op de grond! Kapot van deze dag na het gezellige eten lekker naar bed, wat met een aantal dekens wel te doen was qua kou.

Dag 2 beloofde hopelijk een betere te worden! Totdat we bij een inca begraafplaats gingen kijken en eerst een rondje in t museumpje deden. Nu moet ik eerst even mijn excuses maken aan pap en mam.. Ik weet dat ik beloofd heb onder de mensen te blijven en ik doe heel hard mijn best, maar hier ging het éven mis. Terwijl ik nog even iets bekeek in t museumhuisje gingen de meiden al naar buiten en ja hoor, waar ik al bang voor was gebeurde: het mevrouwtje deed de deur op slot! Gezellig liepen zij al naar de begraafplaats, ik kloppen op het raam, hielp niet. Nu kun je je slechtere plekken voorstellen om opgesloten te worden, maar in dit huisje in de woestijn voelde k me toch niet helemaal op mn gemak. Na wat 'Hola!!' 'Ernando!!' kwam de chauffeur gelukkig en werd later de deur opengemaakt. Je maakt wat mee zo he. De rondleiding op de begraafplaats was interessant met nog overblijfselen van doden, waarna we snel weer op pad gingen. We reden door een bijzonder landschap, cowboyachtige woestijnen met gekleurde bergen en in de verte de Andes met besneeuwde bergtoppen. We reden langs 3 meren, ineens wit en blauw opdoemende in de oranje rode omgeving. Dit is de plek van flamingo's, die rustig staan te eten in het water. Na de lunch reden we een heel eind verder en zagen zelfs een semi actieve vulkaan, Jeej!Ondanks dat de dag beter verliep, hadden we wel weer een probleem met de chauffeur: die viel namelijk in slaap achter het stuur. Nu zat ik voorin en kon ik het in de gaten houden en is er in n woestijn weinig waar je tegen aan kunt botsen, maar toch. Ze waarschuwen hier veel voor dit soort dingen, net als dronken chauffeurs, dus t was niet echt fijn.  Aan het einde vd middag kwamen we bij Lago Colorado, een meer in de kleuren wit, rood, blauw, groen, heel bijzonder! De avond hebben we doorgebracht in een ijskoud hotel waar we s avonds bezoek kregen van 8 Israëlische vrienden van de meiden, die het zuurstofgehalte in onze kamer nog lager deden worden door het roken van veeeele joints en sigaretten. Weltrusten.

Na bijna geen slaap stonden we voor dag en dauw op om in de kou (lang leve mn windjack en handschoenen) naar de geisers en uiteindelijk de hot springs te rijden!! Jeej, na het ontbijt het heerlijk warme bad in, met om je heen een paar graden boven 0. Een prachtig gezicht om vanuit het warme water te kijken naar de omgeving vol bergen, een warm meer, een flamingo die rustig staat te eten, heerlijk. Optimaal hebben we hiervan genoten, waarna de lange terugreis begon. Met wat stops om te lunchen en om rotsen te bekijken reden we terug naar Uyuni.Dat de auto om het uur stopt vanwege de accu en Ernando dan iets onder de motorkap frummelde en hem zo weer aan de praat kreeg, maakte het allemaal weer interessant. Inmiddels was het erg gezellig met de meiden en snap ik meer waarom ze eerst zo moeilijk deden; het was eigenlijk gewoon slecht voor elkaar. Toen we aankwamen en het kantoor met onze spullen ook nog eens op slot bleek, besloten we aan te kaarten dat het niet goed was. Na een heel gedoe kregen we een klein beetje geld terug, maargoed, we hebben t wel gezellig gehad en de omgeving was alle moeite waard! Met een bus kon ik dezelfde avond nog naar Potosi, 4 uur verderop. Ik dacht niet zoveel last te hebben vd hoogte, maar de slapeloosheid van de afgelopen week begint me toch op de breken, zeker na de laatste korte en slechte nacht. We zouden om 11 uur aankomen, dus ik keek uit naar een fatsoenlijke nacht. Tot inderdaad, de bus stuk ging. Alle Boliviaanse reizigers gingen helpen en na een uur reden we weer door.. om een uur later weer een uur stil te staan. Dit maal niet vanwege de bus, maar omdat de chauffeur even ging dineren.. en als ze dan nog even iets communiceren, maar nee, daar doen ze hier niet aan. 2 uur te laat kwamen we aan en besloten we met 9 backpackers naar een hostel te gaan. Daar troffen we de eigenaar totaal laveloos op de bank, geen beweging in de krijgen. Na een kwartier werd hij wakker en haalde zijn vrouw die er niet beter aan toe was. Met 3 andere meiden kon ik in hetzelfde hostel aan de overkant slapen, waar de mensen gelukkig wel nuchter waren. Een heel spektakel en ja, daar ging mn nachtrust.

In Uyuni had ik voor vertrek al een tour naar de mijnen geboekt voor de volgende dag, dus om 9.00 zat ik klaar op het kantoor. Na heel wat gebel werd ik bij een groep reizigers in een busje gedrukt met een Engels sprekende vrouwlijke gids. Ook weer een heleboel onduidelijkheid over wat wel en niet goed is aan een bedrijf, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. De tour door de mijnen is namelijk niet helemaal zonder risico, het zijn hier geen toeristenmijnen, maar zilvermijnen in gebruik waar de werkomstandigheden niet echt verbeterd zijn de afgelopen 100 jaar.Allereerst kregen we een soort regenpak, laarzen en helm met lamp. Vervolgens is het de gewoonte cocabladeren, drinken of sigaretten te kopen voor de mijnwerkers, in ruil voor het mogen maken van foto's. Zelfs dynamiet kun je hier gewoon kopen! Bepakt gaan we opweg en moeten we bij ingang van de mijn alles onder onze kleren doen, zodat de gids kan bepalen wanneer we iets aan iemand geven. En daar gaan we dan. 2 uur lang lopen, bukken en kruipen we door nauwe gangen, zien we de werkers aan het werk, springen aan de kant voor aanscheurende karren en maken we kennis met het harde leven en de vele problemen van die mijnwerkers, van jong tot oud. Het is een heel uitdeelfestijn met al die spullen maargoed, bijzonder interessant. Eenmaal buiten en overleefd was ik toch een beetje opgelucht.Na wat regelwerk en een rondje door Potosi, waar een heuse video van een Boliviaanse zangeres werd opgenomen door een man met 1 videocameratje, keek ik uit naar een nacht heerlijk bijslapen. Dat ik in de middag waarschijnlijk een slechte vrucht heb gegeten, maakte dat ik heel misselijk al om 20.00 in bed lag en de hele nacht heb kunnen bijkomen.Op deze hoogte blijven (dit is de hoogste stad vd wereld, 4090 m hoogte) werkt ook niet beter en inderdaad, naast het moeten bijkomen van het slechte eten heb ik ook geen eetlust en slaap ik slecht door de hoogte, dus heb ik besloten toch opweg te gaan naar de hoofdstad Sucre. Ook al is het maar voor 1 dag, het is 3 uur (in een bus met een verkoper van nieuwe medische pilletjes) verderop en ach, als ik toch in de buurt ben! Wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb.

Doordat de vervolgbussen alleen in de avond gaan, heb ik na de ochtendrit anderhalve dag in deze prachtige witte, oude Spaanse koloniale stad. Grappig is dat ze hier, ipv luchthaventax ook tax vragen voor het gebruik van de peronnen van het busstation. Eerst koop je je kaartje en dan moet je nog zo'n 2 Bolivianos (0.20 euro) betalen voor het 'recht op gebruik van de peronnen, alsof je een keus hebt! Ik maak de eerste dag een kort rondje en geniet al van de prachtige witte gebouwen, plaza's met groen, leuke winkels en echte supermarkten! Na een erg goede nachtrust vervolg ik mijn stadstour de volgende dag en zie het hele centrum, waar ik lekker een tijdje rust op een terras van een prachtig mirador over de stad die door de, toch wel ontwikkelde maar authentieke, uitstraling mijn hart gestolen heeft. Dat het heerlijk warm is maakt mijn 5 maanden reizen jubileum helemaal goed!De bussen naar La Paz gaan alleen over nacht en ik had niet weer zin in een nacht zonder slaap. Daarnaast is alles hier zo goedkoop, dat aangeraden wordt een paar euro meer uit te geven voor een luxe bus, dus dat heb ik gedaan. Nadat alle bagage heel omslachtig via een touw systeem van het kantoor boven naar de bus beneden is getakeld, kunnen we vertrekken en lig ik heerlijk plat in een cama bus, 12 uur reizen voor maar 14 euro..

Eenmaal s ochtends in La Paz snel weer mn hostel opgezocht. Toen ik in de middag net aan mn tochtje wilde beginnen, begon een stortbui zich over La Paz te ontfermen. Toen het even later toch weer droog was heb ik de gok gewaagd, maar toen ik in het bedoelde park was aangekomen begon het weer te regenen. In een soort speeltuin heb ik gezellig geschuild met een Boliviaanse gezinnetje onder een boom, waarna ik er na n tijdje wel klaar mee was en weer op pad ben gegaan Toch wat mooie uitzichten gezien en een heerlijk ijsje gehaald bij een Amerikaans aandoende ijstent waar de dag van de kinderen werd gevierd. Riep ik vroeger ook niet altijd dat ze dat in NL ook moeten doen? Na mn laatste ronde over de heksenmarkt (ik heb vooral nog middeltjes ontdekt om seksuele lusten mee op te wekken, weinig andere dode beesten dat de lama's..) regel ik in mn hostel een bus naar Puno, Peru. Vanaf daar ga ik het Titicacameer bekijken, ipv vanaf de Boliviaanse kant, gezien er een wegblokkade is, wat in Bolivia vrij normaal schijnt te zijn. Voor mn laatste Bolivianos scoor ik een prima meeneemmaaltijdje (wel 1 euro!), klaar om dit land te verlaten.Zit ik s ochtends ruim optijd klaar aan mn ontbijt, staat mn bus al voor de deur. Samen met nog veeeele andere backpackers verlaten we La Paz en komen we, na een mooie route door het platteland met aan de horizon bergen met besneeuwde bergtoppen en laaghangende wolken, aan bij de grens, waar we weer heel symbolisch een brug, over het water van een rivier die in het Titicacameer uitmondt, lopen.

Middels deze brug ben ik aangekomen in het land van de Inca´s, waar Bolivia jaren geleden ook een onderdeel van was.
Ik laat deze eerste anderhalve week achter me met trots dat het allemaal prima gelukt is, genot om de mooie natuur, steden en heerlijk lage prijzen.
Klaar ben ik voor de komende 2,5 week, waarin mijn grote Machu Picchu avontuur me te wachten staat en ik me langzaamaan weer ga voorbereiden om mijn vlucht naar Holanda..

Liefs, Desi