Een natuurervaring zonder grenzen

Goedenavond weer allemaal!

Hihi, nu wel weer een computer, dus hoop dat het ditmaal iets soepeler verloopt!

- Met stijve en koude vingers ben ik net klaar met typen en wil vast waarschuwen, neem je tijd, doordat ik de vorige keer wat verhalen heb bewaard voor dit blog, is het nu weer achterlijk lang geworden.. Oeps! -

Vorige week vrijdag vlogen we voorspoedig door naar Bogota, waar we in het begin van de avond aankwamen op een nieuw, modern, mooi en goed beveiligd vliegveld. In spanning wachten we op onze bagage, waarvan werd gezegt dat we deze zouden krijgen, gezien we een overnachting in Bogota hadden.. Uiteraard stonden we als een van de laatsten nog te wachten langs een lege band, samen met nog wat anderen die al met een vrouwtje van het vliegveld in de weer waren.
Na wat wachten en vragen werd onze bagage gevonden en toch naar boven gehaald, gelukkig! We wilden deze avond namelijk ook beginnen met onze malariapillen, dus hadden we het wel nodig, naast wat warmere kleding.. Het is hier overdag gemiddeld 20 en in de avond ongeveer 14 graden! Hihi, les 18, check het weerbericht voor je naar een nieuw land of stad gaat! We vonden het al zo gek dat iedereen jassen mee had, totdat de piloot voor landing melde dat het goed weer was ' wel zo'n 14 graden'.. Je kunt je vast voorstellen hoe we elkaar aankeken.

Zodra we de deuren na de bagagebanden doorgingen was er direct niets meer, alleen een ATM (Colombiaanse pesos zijn in duizendtallen - 1 euro is 2350 pesos- , dus we dragen voor ons gevoel telkens erg veel geld op zak) en een koffiezaakje zonder warme koffie. We scoorden echter wat yoghurt en onze trip in Colombia kon doorgaan!

Een taxi bracht ons naar het al geboekte hostel. Vanaf waar hij met de auto niet de straat in kon bracht hij ons lopend tot aan de deur. De slaapkamer van het hostel is, zoals Ellegien mooi omschrijft, nogal een hol, maar er was een heerlijk warme douche en zelfs gratis ontbijt en avondeten! Ik genoot van de typisch Colombiaanse Tamalas (aardappels en vlees gestoofd in bananenbladeren) en El kreeg de vegetarische versie van de Colombiaanse maaltijd, rijst met ei en tomaat.. Het begin van vele keren.

De volgende ochtend was lekker rustig en op ons gemak naar het vliegveld, dat voor de nationale vluchten toch minder groot is. ' Where are your luggage labels?'  vroeg de gezellige man van de vluchtmaatschappij.. Oeps, die hadden we al weggegooid. Ach, wat ouwehoeren met collega's en werken tussendoor kan prima, zo een nieuw  labeltje gemaakt. Het liep lekker door en we konden zo het vliegtuig in op naar het zuiden van Colombia.
 

We vliegen over een immens groot natuurgebied met alleen maar groen en wat rivieren, totdat we de grote Amazone onder ons voorbij zien schieten. Zodra we landen begint het te regenen, we konden het merken aan de turbulentie. Tja, risico van het regenwoud. Dit vliegveld was het tegenovergestelde van Bogota: 1 bagageband, een man die wat toeristenbelasting int en een deur naar buiten. Ok, en nu?
De gezellige Duitse Tanja vraagt ons een taxi te delen en we rijden door de regen naar een hostel dat zij op had gezocht. We worden welkom geheten met ellenlange verhalen door een zelfbenoemde World Citizen, de eigenaar van het hostel dat op een mooi plekje net buiten het centrumpje gelegen is. Hij praat wat Nederlands, wil ons een zelfgebouwt indianenkamertje slijten en heeft vele verhalen, maar afijn, we zijn blij met een plekje (een gewone kamer). Het regenen houdt aan en het hostel is vrij leeg, maar zodra het iets minder wordt besluiten we naar het stadje te lopen om een tour te zoeken de Amazone in.
Na wat gezoek vinden we de toeristeninfo, maar deze zit dicht! De volgende dag (zondag) ook gesloten.. Per toeval komt een man aanlopen bij de toeristeninfo op weg naar de politie (die in hetzelfde pand zit) en blijkt ook een tourgide die maar wat graag zijn plannen opzij zet om ons zijn tour aan te bieden. We lopen mee naar zijn kantoortje (een lobby van een hotelletje) en horen zijn verhaal aan: 3 dagen de Amazonejungle in per boot, Peru - Brazil en Colombia, dolfijnen en caimannen, hangmatten en een bed, 3x eten, klamboes en regenlaarzen. Klinkt prima. Na wat afdingen door Tanja krijgen we een prima prijs en kunnen we de volgende dag met zn 3en op pad! We kopen de laatste benodigdheden (incl regenjas), koken met zn drieen en de rest van de avond besteed ik aan mijn vorige blog - geen commentaar.

Zondag is het dan zover, om 8.20 staan we klaar bij het hotel om de natuur in te gaan, een nieuwe nature experience! We nemen slechts wat benodigde spullen mee in mijn backpack en laten de rest daar, dat wordt 3 dagen in 1 outfit..
Na een arepa als ontbijt brengt een taxi ons naar de boot. Al na 1 min rijden zien we: welkom in Brazil, terwijl we in Sao Paulo nog zo bewust afscheid hadden genomen van Braziliaanse grond..
Op het motorbootjebootje met overdekking treffen we Viviane, de vrouw van Carlos die voor ons eten zal zorgen en de kapitein, die ook voornamelijk zo genoemd wordt: een zeer vrolijke man met een altijd uitermate aanstekelijke en grote lach op zn (met een kunstgebid gevulde) mond.
We vertrekken richting de Amazonerivier en stoppen voor nog wat boodschappen bij een drijvend supermarktje. Er vaart marine rond en in hun zicht dragen we reddingsvesten, daarna kunnen ze uit.
Zodra we op de Amazone zitten zijn de grenzen tussen de landen denkbeeldig en dus eigenlijk verdwenen. ' There you see Colombia, this is Peru and that is Brazil'  zegt Carlos ons elke dag, hij kan me alles wijsmaken, maar duidelijk is dat we in een 3 landengebied zitten. Ontbijt in Colombia, lunch in Brazilie en avondeten in Peru, vrij bijzonder!

We varen als eerst naar een stopplek met ' wilde' papegaaien met ringetjes om hun klauwen en de bekende grote leliebladeren: ze groeien voornamelijk in stil water en de leliebloem die er bij groeit leeft niet langer dan 48 uur. We krijgen nog een fascinerend verhaal over de mythes rondom de roze dolfijn en krijgen de mogelijkheid naar het toilet te gaan, de laatste die we voor ruim een dag zullen zien.

We varen een aantal uur door naar onze eerste overnachting aan land in Peru en leren ondertussen veel over de bomen, vogels, de sterke stroming en verbreding van de rivier en de beesten erin. We krijgen een heerlijke lunch van rijst, vis, ei, banaan en groente uit bakjes tevoorschijn getoverd en doen ondertussen onze eerste dolfijnenspot, restaurant Amazon breeze! We zien grijze en ook een roze zoetwaterdolfijnen, maar een foto nemen blijkt lastig. Ze komen slechts boven voor wat adem en uiteraard geen dolfinariumtrucjes. Ook is het water erg modderig en troebel, dus op de foto's staat vooral water. Moet ik Ellegien wel mijn complimenten geven, ze heeft heel geduldig elke keer weer pogingen gedaan de foto te maken (na 3 dagen zijn er zeker een paar goede). Ik spaarde de halve accu die ik nog had en welke na dag 1 ook helemaal leeg was.

Als snel zodra we op een zijtak varen van de Amazone zien we wat huisjes.. ' Hmm, het zal inderdaad zoiets gaan worden'. We varen dichter naar een houten hutje op palen toe en zien wat mensen in de weer aan de kant. 1 man is erg druk met het schoonmaken van iets dat ze gevangen hebben, we denken een grote vis.. Tot we dichterbij komen. Voor onze neus (we parkeren ernaast) wordt een caiman van binnen leeggehaald en schoongemaakt.. Ok, dat is 1 ding, moet gebeuren. Dat er 3 meter achter een vrouwtje in hetzelfde water (de rivier uiteraard) de afwas zit te doen, is een ander ding. Maar, zoals optimisme haarzelf Tanja zegt: beter een verse caiman dan een oude koe zoals in India. Lekker relativerend en zo zie je maar hoe snel je je aan kunt passen!
We betreden land en onze hut, waar een levende, paniekerige en veel te kort vastgebonden babyaap op het balkon en zijn levenloze moeder op de grond ons zeer welkom doen heten.. Welcome to the jungle.

Hier woont een indianenfamilie van 1 van de 32 of 52 (voor de feitjes moet ik Ellegien even hebben) stammen hier in de Amazone. Toeristen overnachten hier in meegebrachte hangmatten, de mensen zelf slapen ze op de grond.
Na een paar uur in de boot werd het toch wel tijd om te vragen waar we naar het toilet konden, of tenminste, waar we naartoe konden.
Ergens tussen  de bomen werd gewezen, daar stond een hutje.. Een houten hokje op palen met een iniemienie gat erin wel te verstaan.. Een mooi uitzicht op het voetbalveld, dat dan weer wel.
Dat de mensen zelf hier hun behoefte niet in doen waren we al snel uit, dit is voor de toeristen die hier overnachten opgezet. Ook de blaffende honden en rondscharrelende grote kippen in de nacht deden de plek niet echt goed.

Na een korte siesta gingen we aan het einde van de middag de rivier weer op met de kapitein, die met ons 2 pogingen heeft gedaan piranha's te vissen (jippie) - geen succes- en waarmee we de zonsondergang vanaf de Amazone hebben bekeken, erg mooi. Het was de hele dag al lekker weer, dus we hadden geluk! Ook konden we nog een luiaard spotten die op zn kop in de boom lekker hing te krabben.
Na een warme maaltijd (de basis van rijst, banaan, vis (ei voor Ellegien) en salade blijft voorlopig) vertrekken we in het donker nog 1 maal de Amazone op, vergezeld door Londense vriend Matt en zijn gids en geweerd tegen de muggen dankzij onze regenlaarzen. We gaan opzoek naar caimannen, maar zien ze helaas niet. Wel weten de andere gids en de kapitein geluiden te maken waar ze op reageren, ze zijn er dus wel. We waren er wel een beetje klaar mee en snapten wat het principe was van de oplichtende ogen dankzij de Pantanal, totdat onze gids ineens een kleine caiman voor onze neus hield! Hij had een zogenaamde witte caiman gevangen en kon ons er veel over vertellen, terwijl de caiman op zn rug in slaap sukkelde door de strelende beweging van de vingers van de gids over zijn buik. We mochten hem allemaal nog even vasthouden, maar vriendje Matt zat al bij het vangen van de caiman haast gillend achterin de boot. Hij werd weer op dezelfde plek teruggezet en voldaan voeren we terug.
Ons naar-bed-avondritueel duurde aanzienlijk korter dit keer, gezien een toilet en een douche letterlijk ver te zoeken waren. Hup, pyjama aan en de hangmat in, waarin ik ondanks wat onderbrekingen toch goed geslapen heb. ' Begin de dag met een lach' uit het door mij vreselijk gehate liedje ' Begin de dag met een dansje' werd werkelijkheid toen de kapitein aan mn klamboe stond te schudden om 7.00. 'Desayuno, desayuno', haha, ok!

Een ontbijt van brood, ananas, koffie en uiteraard ei en banaan was prima, hoewel het uitzicht op mama aap op de bbq toch minder smakelijk was. Onschuldig en positieve Tanja dacht nog wel dat er een tak lag, maar werd na het ontbijt snel uit haar droom geholpen. Ook de baby aap was verdwenen..
Het regende nog steeds behoorlijk, toch maar een toiletplek gezocht in regenoutfit, gezien we niet wisten hoelang we nu weer op de boot gingen, plens water in het gezicht, tanden poetsen mbv onze fles water, jungleoutfit weer aan en hoppa, we kunnen door!

We varen vandaag door de jungle richting Braziliaans gebied, waardoor we dus eigenlijk over de jungle heen varen, door de dichte bebossing van punten van bomen. Af en toe moet er een tak of zelfs een halve boom aan geloven, Carlos met zn grote mes en de kapitein met zn stuur- en bukvaardigheden werken goed samen. De boot heeft ook wat te verduren, takken schuren langs en haken in het tere plastic, waardoor de kapitein 4 keer bijna gelanceerd werd door een tak die vrij schoot aan het einde van de boot.

Na 3 maal zo'n avontuur beleefd te hebben en ondertussen een miereneter en wat vogels te hebben gezien, komen we na wat verder varen aan op onze 2e overnachtingsplek, ditmaal in Brazilie. Weer een houten huis op palen (voor als het water steeds hoger komt), maar dit keer met 3 getimmerde hokjes (ieder 1 slaapkamer, zo luxe hebben we het nog niet gehad!) met bedden en zelfs een toilet en douche, die eerst niet werkte. De eigenaar was even aan het vissen, maar troffen we later. Uiteraard hebben ze hier geen communicatiemogelijkheden, dus is het maar zien wie er aankomt varen.
Na wat rust eten we een late lunch en vertrekken we, nog steeds een beetje in de regen, naar een Black Lake, een meer waar het water aanzienlijk minder modderig en donkerder is. Hier besteden we wat uurtjes aan dolfijnen spotten, onder het genot van zelfgemaakte en vooral pure caipirinha! We zien hier veel dolfijnen, roze en grijze en bij elke dolfijn die bovenkomt komt er een ' oooh que linda, linda!' of 'oeff, rosada' uit de lachende mond van de kapitein of Carlos. Ik ben echter niet goed in dit spelletje van wachten waar ze nu weer boven water komen, beetje ongeduldig misschien, en ben telkens te laat, maar een paar glimpen heb ik gelukkig toch op kunnen vangen.

Nog een kleine zonsondergang gezien nu het weer droog was, avondgegeten met als verassing koffie als drankje en een laatste activiteit: Carlos had beloofd nog een zwarte caiman te vangen om ons het verschil te laten zien. Weer verwachten we er weinig van en gingen na het eten direct in het bootje. We voeren een rondje voor het huis en we zagen een lichtje bij de overkant van de rivier. We dachten nog een vuurvlieg, maar dit licht was toch wel te sterk en het bewoog ook. Ook iemand aan het zoeken naar een caiman? Toen we waren omgedraaid zagen we het: de visserman kwam aanpeddelen in zn kano met de zaklamp in zn mond, 1 peddel in zn rechterhand en een kleine caiman in zn andere hand, alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Werkelijk, het blijft een trip vol verassingen.
Deze caiman nog even bekeken, welke we mooier vinden dan de andere en hij werd weer teruggezet door de visser.. Dit allemaal op nog geen 50 m voor onze slaapplek.
Inmiddels was het donker en vies zijn we toch, een douche kan ook nog wel een dag langer wachten. Hihi, zover wat betreft aanpassing. Bedje in en lekker slapen!
Ook nog noemenswaardig: naast de muggen is hier nog een ander hardnekkig ongedierte actief: de mier.. o-ver-al. Onze tas was gewild, mijn bed was gewild, het eten is gewild, wat niet? In de avond lieten ze mn bed gelukkig met rust, hoewel op Ellegien dr kamer nog wel afgewerkt moest worden met wat spinnen. Tijdens de siesta heeft zij een heel avontuur beleefd met een Black Widow.. Weltrusten!

De laatste ochtend zou Carlos ons om 4.30 wekken om de zonsopkomst te bekijken wanneer het goed weer was. Na een aantal keer wakker te zijn geworden en me afgevraagd te hebben of we nog gingen, werden we toch pas rond 8.00 geroepen voor het ontbijt. Uiteraard weer ei, banaan, brood en koffie, maar ook salade en vleessoep met aardappel. Hmm, niet 2, maar 3 maal per dag warm eten, we hoeven geen honger te lijden hier. Tijdens het ontbijt spotten we nog een aap in de bomen achter het huis en weliswaar een roze dolfijn voor het huis, het moet niet gekker worden!

We vertrekken weer per boot en pikken een vrouw met klein kind, Gustavo zoals vele andere Zuid Amerikanen heten, op van het naastgelegen huis. Ze zijn bang dat het kind denge heeft en het moet naar een ziekenhuis.
We varen weer over wat rivieren, grote en kleine, en lijken een soort binnendoorroute te nemen, waar we veel bijzonder vaarverkeer tegenkomen. Bootjes vol met mensen in hangmatten, kleine motorbootjes met hele families en grote vrachtschepen, alles kan.

Na een paar uur komen we aan op het eiland Islandia (we zitten nog in Brazilie, mocht je het nog bij kunnen houden), een zelfbenoemde vorm van Venetie. Het is een dorp op palen dat onderstroomd zodra het water hoger wordt.
Alle houten huisjes staan op smalle houten palen met overal loopbruggen tussen. Erg ontspannen lopen we hier niet overheen, gezien het water hieronder ook 1 grote afvalbak is. Overal spelen en rennen kinderen, vissen ze voor hun huis, doen vrouwen de was en heet iedereen ons welkom. We lopen door het dorp en zien een kinderopvang (wel helemaal van beton, relatief veilig naar deze maatstaven dus), een heus winkelstraatje en een goed en modern gebouw, uiteraard van de overheid. Op de achtergrond schalkt de muziek van de plaatselijke radiozender, die her en der weer terugkomt in de vorm van een echo.
We lunchen bij een plaatselijk eettentje, waar ik mijn drankje beter een mierenbegraafplaats kan noemen.
Na de vrouw en haar baby (nog steeds wachtende in de boot) afgezet te hebben bij schijnbaar familie, varen we de Amazone weer op linksaf in de richting van Leticia. Rechts is naar Manaus, ok, dat is zelfs voor mij vrij makkelijk te onthouden.

Onderweg stoppen we nog een paar keer voor een goede dolfijnenspot, waar ze dit maal erg dicht bij de boot en met veel tegelijk zwemmen! Filmen en fotos maken maar voor zover de batterijen het toelaten, straks is er weer stroom.

Na een paar uur varen komen we aan in Leticia, nemen we afscheid van onze gids en crew en wandelen we naar huis, op naar een douche!
We overnachten in het hotel waar het kantoor van Carlos was en genieten van haren wassen, voeten wassen en schone kleren. Het is weer bloedheet en de douche is koud, dus overdag is dat prima.

Gezien het een hotel is heeft het geen ontbijt of keuken faciliteit, maar we mogen gerust gebruik maken van de keuken beneden, zegt de eigenaresse. Gevolg: we staan ons pastatje gezellig te koken in de keuken van de vrouw zelf, met gezingsfoto's aan de muur, de bijbel open op een standaard en een club kids aan het gamen in de gang.

We konden deze avond nog net tickets regelen voor een vlucht op donderdag terug naar Bogota, dus hadden nog 1 dag langer in Leticia.
Hier is verder niet erg veel te doen, dus hebben we wat telefoontjes gepleegd, wat anders gegeten dan eerder genoemde maaltijden, onze foto's weer gebackupt en wat aangerommeld. Weer een diner in de keuken van de mevrouw, gezonde pastas met veel groente!

Op donderdag vertrokken we in het begin van de middag met Matt (die de laatste dagen alleen met zn gids in de jungle overleefd had) en Tanja naar het vliegveld, waar je vanaf de rij van het inchecken de vliegtuigen door een deur al kon zien staan. De vlucht verliep voorspoedig en aan het einde van de middag kwamen we weer in Bogota aan. We gingen terug naar ons Musicology hostel en hebben onze avond besteed aan het uitzoeken van wat we in Colombia willen doen.

Bogota bleek bij eerste aankomst al een echte wereldstad, veel mensen en weliswaar een Europees aandoend uiterlijk opweg naar het historisch centrum.
Ook hier is het verschil tussen rijk en arm erg groot en verschilt het eigenlijk niet van een andere grote stad. Opvallend is dat we hier overal Dunkin Donuts zien!
Onze eerste echte dag in Bogota hebben we vooral als missie een oplader voor mijn camera accu te vinden, naast dat onze was eindelijk weer eens gedaan zou worden. Bij terugkomst stond het er echter nog net zo bij.. nog een dagje wachten dus. Een erg behulpzame receptionist vertelt ons s ochtends 2 mogelijkheden voor de oplader, waar er 1 weer een straat vol electrostandjes is op loopafstand. We lopen door het historisch centrum (voornamelijk 1 plein en een grote lange straat) hier naar toe en vinden na wat vragen een standje waar ze deze travaladapters voor mijn soort inderdaad verkopen! Halleluja, wat een fijn land! Ze hebben hier echt alles wb electronica.

Missie 1 geslaagd, eerst een hapje eten bij natuurlijk Dunkin Donuts, gezien het best regent. Missie 2 is een postzegel voor Ellegien, maar dit blijkt toch wat lastiger. Na 10.000 mensen gevraagt te hebben, 100 verschillende antwoorden gehoord te hebben en voornamelijk het gevoel te hebben dat ze ons niet snappen, belanden we in een reisbureau.. Een reisbureau?? Ja, het zal, iedereen zegt het. Nummertje trekken, wachten en ja, we zijn aan de beurt. Postzegel? Nee, dan moet je daarheen. Whaa!
Maar weliswaar, we vinden in 2 pogingen het postkantoor: al gesloten! Morgen voor 12.00 weer proberen.

Eindelijk is het vanochtend gelukt, missie 2 Bogota, check! We hebben vandaag het beroemde Museo del Oro (het goudmuseum) bezocht en wilden onze 2e poging doen een mirador te bezoeken, het hoogste gebouw om uitzicht te hebben over de stad, zoals we ook in Sao Paulo tevergeefs geprobeerd hebben. Ook gesloten! Waarom? Ja, dat is het in december en januari zegt een bewaker. Volgens mij zuigen ze maar wat uit hun duim..

We wandelen en shoppen nog wat langs de straat, welke afgesloten is voor verkeer en heerlijk relaxed aandoet overdag. Straatmuzikanten, kunstenaars en standbeelden, Hare Krishna optochtje, leuk, we vinden Bogota wel wat. Helaas is het in de avond alleen niet veilig en zijn we dus weer voor het donker terug. Vanavond willen we echter wel nog een salsatentje bezoeken om te zien hoe dat hier nu precies gaat, dus daar zijn we wel erg nieuwschierig naar!

Morgen verlaten we deze stad om met de bus richting de koffiestreek te gaan, ben benieuwd!
Goed om te vermelden is dat dit land echt zichtbaar bezig is te ontwikkelen wat betreft veiligheid en mogelijkheden! Het is zogezegt nog aan groeien, maar we zijn al erg enthousiast! Ook de mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam, hoewel we soms ook denken dat ze maar wat zeggen om je niet een 'nee'  te willen verkopen.

Voor nu is het weer een veel te lang verhaal geworden, maar dat krijg ik vaak na van die spannende natuuravonturen.
Zoals je hebt kunnen lezen was het grenzeloos, maar absoluut grandioos!

Veel liefs, Desi