Kersverse koffiebonen en een mythische meteoriet

Buenas tardes!

Terwijl in NL het winterse weer iets minder wordt en ik iedereen bezig hoor over de Carnaval, zijn wij inmiddels 2 steden verder.
Het weer is hier niet superwarm, maar gemiddeld 20 graden, wat (zeker in een stad) ook wel lekker is.

De avond voor vertrek uit Bogota hebben we zoals gepland een taxi genomen naar de Zona Rosa, zoals ze hier alle uitgaansgebieden noemen. ´1 street full of bars and disco´s´, zei de man van het hostel. De taxichauffeur wilde ons door de drukte persé afzetten bij een salsatentje, maar we werden ergens midden in het uitgaansgedruis gedropt. Het bleek niet 1 straat, maar een hele wijk met alleen maar eet-drink-dans gelegenheden!

Na wat rondkijken besloten we op een terrasje onder een heater (ook hier is dat nodig, we zaten ook al erg charmant in lange broek en dikke truien) te gaan zitten en een cocktailtje te drinken en te genieten van wat salsamuziekjes afgewisseld met popmuziek. Na een tijdje kwamen we in contact en dansten wat met wat Colombiaanse jongens en meiden en leerden we dat ze hier voornamelijk tijdens het uitgaan een soort wodkadrankje dat erg naar anijs (beter gezegd, het afschuwelijke Sambuca) smaakt. Hoppa, gewoon een shotje, of twee, of drie, gaat het lekker snel. Na heel wat afwijzingen, maar wel een extra gratis cocktail waar we helemaal niet op zaten te wachten, vonden we het rond 2 uur mooi geweest en zijn na een pizzatje te hebben gegeten (je kunt hier ook pizza halen in de vorm van een puntzakje patat!) lekker naar huis gegaan.
 

De volgende ochtend nl braaf om 8.30 op, omdat we de bus in de ochtend wilden nemen naar Manizales.
Na een ontbijtje, een overhaaste wandeling heen en terug naar een pinautomaat (niet helemaal goed uitgerekend hoeveel we nog moesten betalen) en het pakken van onze spullen was het inmiddels al veel te laat om de bus te halen. 
Nog maar wat gerust in het hostel, wat ik erg kon gebruiken, gezien ik me al een paar dagen niet topfit voelde.
Verschillende verhalen over de tijden van de bus deden de ronde, dus na het middaguur maar naar het busstation vertrokken, waar we na 1,5 uur wachten in de bus richting Manizales konden vertrekken.

Manizales is een welvarende universitaire stad midden in het koffiegebied, waar we graag meer van wilden zien. Verlangend naar alleen maar een bedje stapte ik in de bus, maar al snel waren we niet 1, maar 2 zielige hoopjes mens. De wegen gaan hier namelijk alleen maar berg op, berg af en rechts naar links. Dat in een tempo en met een optrekvermogen waar ze in Brazilie nog jaloers op zouden zijn, bleek niet het de beste vorm van reizen voor Ellegien.
Na 5 uur eindelijk een stop, waar we begrepen 2 uur te blijven. Ik ellendig omdat ik een bed wilde, El blij met wat vaste grond onder haar voeten. Na 20 min vertrokken we echter weer en bleek de 2 uur over de resterende afstand te gaan.
Oh oh, bij het restaurantje maar even vragen of ze iets tegen wagenziekte hebben. ´Si si, limon?´ Ik dacht dat het om een pilletje met limoensmaak ging, maar de beste man pakte met stalen gezicht een limoen voor me en daar kon El het maar mee doen, arme meid. We hebben het overleefd, nog een pittig taxiritje erachteraan en arriveerden in ons hostel (lees; garageslaapkamer) waar we eerst maar eens moesten bijkomen.

De volgende dag hebben we voornamelijk besteed aan uitrusten, weer voorzichtig en verstandig wat eten en aanhoren wat er zoal te doen was.
De dames die hostel runnen bleken echter pittige tantes die van fatsoenlijk communiceren geen verstand hebben, dus af en toe kregen we een onnodige uitbrander en voelden we ons steeds minder op ons gemak.

Al vroeg in de ochtend kwam de Colombiaanse Sonja ons ophalen met met de auto, een dame die werkt in het dorpje Chichina, aan de rand van de koffiezone. Dit was geregeld door de mensen van het hostel en was voor ons de goedkoopste manier om naar de koffieboerderij te gaan. Waar we net een erg onprettig gesprek hadden met de hosteleigenaresse waar we niets, maar dan ook niets, van begrepen, ging ons gesprek in het Spaans met Sonja erg goed en was het een leuke rit. In Chichina stapten we over in een andere auto waarin, bleek later, onze gidsen voor de tour zaten.
We reden de koffieboerderij op en werden uiteraard welkom geheten met een heerlijk kopje koffie.

Een prachtig gelegen huis (incl hostel) midden tussen de koffieplantages, erg landelijk en mooi gelegen dient als uitvalsbasis voor de koffietours, naast de productie van koffiebonen die nog erg actief is.
Na de koffie moeten we even de speciale espresso proeven, maar hier zijn wij als nep-koffiedrinkers (´Azucar????´ vroeg Sonja met grote ogen toen we zeiden dat we suiker in onze koffie deden.. Uhh, hehe, sorry.. we zullen het niet meer doen) toch niet zo enthousiast over.

Onze koffietour met een erg vriendelijke Engelstalige vrouwlijke gids begon met een uitleg over hoe de koffieboon groeit en welke manieren van bewerking het nodig heeft. Ook konden we direct zelf beginnen met plukken, waarbij ik de gelukkige was een een echte dragersmand kreeg waar ik de rest van de 2,5 uur mee mocht lopen. We liepen langs verschillende delen van de plantage, kregen uitleg over alle fases in de groei van de boon en liepen langzamerhand richting aantrekkelijk uitkijkpunt over het gebied. We passeerden vele fruitbomen, de harde werkers ´plukkers´ en alle facetten op de boerderij, zo ook de arbeiderswoningen.
Aan het einde van de tour zagen we de sorteer en bewerkingshuisjes waar de bonen klaar worden gemaakt voor vertrek naar andere boerderijen waar ze gebruikt worden om koffie van te maken.
Eenmaal terug bij het huis kregen we een demonstratie over hoe van de boon de daadwerkelijke koffie wordt gebrand en horen we vol fascinatie dat alle beste koffie uit Colombia geexporteerd wordt naar landen zoals Nederland en dat de Colombianen alle slechte koffie drinken.. Als afsluiter natuurlijk weer een espressotje en van als klap op de vuurpijl kregen we van de bazin en haar zoon een heus diploma uitgereikt met onze namen erop! Een kinderhand is gauw gevuld..
Na de tour stond een heerlijke uitgebreide lunch op ons te wachten en na wat rust konden we met de bazin mee rijden in een minibusje naar Chinchina.

We hebben al gemerkt dat we hier in Colombia toch meer een verschijning zijn dan in de andere landen waar we zijn geweest, onder andere door onze lengte, haar en ogen.. De gemiddelde persoon hier draait zich gerust even om om ons even op zijn of haar gemak te bekijken. Jong of oud, man of vrouw, maakt niet uit. Erg fascinerend is wel dat we hier niet van de mannen van onze leeftijd liefdesverklaringen naar ons hoofd gesmeten krijgen,maar voornamelijk van de 50+ mannelijke bevolking.. Tja.
In Chinchina hadden ze waarsch nog nooit een tourist gezien, want hier was het wel erg extreem. We hebben een uurtje gewacht op Sonja, die ons gelukkig weer mee terug kon nemen. Na een interessant dagje dus heel wat wijzer geworden en genoten van het mooie landschap en de koffie, je krijgt wel veel meer respect voor een bakkie na zo´n tour..

Juan Valdez is hier de Starbucks van Colombia en serveert de beste (van de slechtste) koffie, dus in de avond wilden we hier nog wat drinken. Dit bleek echter al gesloten, dus het werd een cocktail in een Irish pub met Colombiaans (half Spaans, weer half Duits sprekend) en Zuid Afrikaans (half Engels, half Nederlands sprekend) gezelschap.. was erg ingewikkeld allemaal..

Na vroeg opgestaan te zijn rijden we in de ochtend naar het busstation en vertrekt er een bus al 5 min later naar onze volgende bestemming: Medellin. Ooit de grootste drugsstad van Colombia, maar inmiddels goed ontwikkeld en zeker niet meer zo gevaarlijk.
In 4,5 uur rijden we met een klein busje naar de volgende stad, waar we een jong Colombiaans stel ontmoeten in de bus die gezellig met ons lunchen (een uitgebreid, typische maaltijd van deze stad, waarin voornamelijk de soort speklap het hoogtepunt moet zijn..) en ons de goede richting met de taxi op sturen. Iedereen is weer erg welwillend om ons te helpen. Zo helpt een mannetje van een restaurant ons op weg naar de hostels en na er 3 gezien te hebben blijven we er bij 1 met eindelijk erg goede matrassen.

Uiteraard staat de volgende dag weer in het teken van de stadstour. Ditmaal had El het helemaal uitgezocht en hebben we wat verschillende bezienswaardigheden in het historisch centrum gezien. Het vervoer in de stad kan hier per metro, de enige stad in Colombia. Ook weer erg goed verzorgt en prima voor elkaar. Men (zeker degenen die Engels spreken) wil ons maar wat graag weer helpen of de goede kant op wijzen, waarna ze erg geinteresseerd zijn in waar we vandaan komen, hoeveel talen we sprekene en of we Colombia ook zo geweldig vinden.
Onze aanraking met de Romeinse Soldaat, 1 van de standbeelden van de kunstenaar Botero, beloofd ons veel liefde te brengen, dus die hebben we ook weer in de pocket.
We reizen nog wat verder naar de beroemde kabelbaan en stappen vol goede moed in opweg naar de top waar een uitkijkpunt hoort te zijn. Al bungelend (best onprettig) takelen we de berg op over alle huisjes en straten en zien hoe creatief mensen zijn met wasgoed, bakstenen en golfplaten.
Op de helft is een ontzettend uit de toon vallende bibliotheek geplaatst, een groot zwart gebouw dat vreemd aandoet tussen alle rode en arme huisjes. We stappen over op de volgende kabelbaan en gaan stijl omhoog naar de top van de berg, waar we een mooi uitzicht verwachten. Eenmaal over de top stopt de kabelbaan niet, laat staan dat er een einde aan lijkt te komen. Vergezeld door 2 jonge mannen met een baby, waar Ellegien vooral zorg voor draagt, belanden we eindelijk bij de entree van een schijnbaar groot ecologisch park. Echt voorbereid op een wandeling waren we niet, dus na een korte blik nemen we de kabelbaan (20+15 min) weer terug, waar we ditmaal vergezeld worden door een met-zn-ipod-meejengelende Colombiaan.. Het is toch wat.
Op de valreep nog erg leuke sandaaltjes gekocht en op naar het hostel, we proberen hier toch wel voor het donker ongeveer thuis te zijn.

Als laatste trip hier in de buurt heeft Ellegien opgezocht dat we naar het nabijgelegen dorp Guatapé kunnen, een koloniaal dorpje met een grote rots die je kunt beklimmen via een trap, voor ons beide wat wils.
We kwamen erachter dat het 2 tot 2,5 uur met de bus duurde, wat ik al een beetje teveel van het goede vond met al onze busreizen, maar toch besloten we te gaan. Een enig busje (zie foto´s) stond op ons te wachten en met zegeningen van menig Jezus en Maria in of op de bus konden we gaan. Een prima weg leidde ons richting een steeds mooier wordend landschap vol landbouw en duurder wordende huizen. Ik bleef weliswaar de hele weg alert en werd alsmaar verrast door het gebied dat ik niet had verwacht. Het bleek een een heel toevluchtsoord voor de rijkere Colombiaan met veel water en eilanden. Midden in het mooie (voor je gevoel niet-Colombiaans aandoende) gebied staat dan ineens die enorme rots, totaal misplaatst in de omgeving, waardoor de mythe van de meteoriet wel heel beeldend wordt. De rots lijkt zich werkelijk daar uit het niets in de aarde te hebben gestort.

Na weer een goede maaltijd (per ongeluk met gefrituurde vis, oeps, dat wisten we niet) zijn we eerst naar het dorpje gegaan, wat 1 groot kleurrijk feest was. Alle huisjes beschilderd met aan de rand op de grond allemaal geverfde afbeeldingen en kunstwerkjes. Super sfeervol en gezellig, toeristisch maar ook authentiek; zeker bij het cafe waar alle oude mannetjes zaten te kaarten. Op de achtergrond het water en de bergen, erg leuk en zeker te begrijpen als vakantieoord.
Ook rijden hier tuktuks rond en kunnen we het natuurlijk niet laten om met zo´n karretje weer terug te gaan en de berg op, naar het begin van de trap. Beetje uitkijken want je knikkert er zo uit (een goede radio met boxen zit er wel in), maar het was een leuke ervaring!

We moesten eraan geloven, ruim 600 treden omhoog, here we go! Af en toe een ´uitkijkstopje´ en het ging prima. Halverwege kregen we nog moed door Maria en haar Halo, waarna we na 675 treden toch echt bovenaan stonden.. Was er nog een trapje in het gebouwtje op de berg (welke vanaf een afstand op een koffiezetapparaat lijkt, erg lelijk)! Na nog wat treden meer stonden we dan echt bovenaan en hebben we genoten van het bijzondere uitzicht.
Met de vaart erin liepen we naar beneden, waar de terugwegtrap toch minder goed gemaakt is als de heenwegtrap, welke weer teveel van het goede is met versiersels aan de rand etc.
Eenmaal helemaal onderaan de berg hebben we gewacht op ons busje waar we in 2 uur terug naar Medellin zijn gereden. Ondertussen was kinderdagopvang Ellegien weer actief en was de jeugd onder de 10 weer blij met Els aandacht. Ellegien echter wat minder blij met de flikkerende schoenlichtjes in haar ogen..
Na vele mensen die op en af springen in de bus, je wat proberen te verkopen of slechts een stukje mee willer rijden

kinderdagopvang Ellegien weer actief en was de jeugd onder de 10 weer blij met Els aandacht. Ellegien echter wat minder blij met de flikkerende schoenlichtjes in haar ogen..
Na vele mensen die op en af springen in de bus, je wat proberen te verkopen of slechts een stukje mee willer rijden, belanden we in de file voor t busstation in Medellin.  We kopen op t busstation snel kaarten voor vandaag, maar vragen ons toch af hoe het nu werkt. Men zegt dat je moet afdingen bij de busreizen, maar met al die vaste prijzen bij de verschillende loketten is fat toch gek. Afijn, we hebben kaarten, komen thuis en eten snel wat, want vanavond staat de Colombiaanse salsa op het menu! We gaan allereerst naar een klein café dat oude salsamuziek heeft, maar bij binnenkomst in de garage vinden wr het voornamelijk de sportstuur die over datum is. Desondanks staat hier jong en oud te dansen, en hoe!! Salsa in de versnelling zegmaar.. oef! Na de kat uit de bomen te hebben gekeken en een optredentje van 2 mannen en een marionettepop te hebben gezien, durf ik het aan en dans wat met een jongen naast ons. Na 3x op zn tenen gestaan te hebben en hem zowat een klap voor zn hoofd te hebben gegeven vond ik het wel mooi geweest en sloeg te volgende 100 vragende handen af, niet altijd met een vriendelijke glimlach als reactie. El vind echter een goede partner en steelt even de show, voordat we, vergezeld door een erg goede danser, de Cubaanse salsatent van Medellin bezoeken. Een erg gezellige sfeer verwelkomt en na mijn volgende kat-uit-de-boom-kijk-periode waag ook ik wat dansjes met Jan en alleman, wat erg leuk en leerzaam wordt. Als de tent sluit nemen we afscheid van de gezellige Colombianen en rijdt een redelijk bejaarde taximan ons zonder woorden door de regen naar het hostel.Vandaag is weer bestempeld als bel en blogdag, gezien de regen is dit prima. We vertrekken vanavond met een nachtbus naar Cartagena, ongeveer 12 uur, doen we even.Lekker op naar de warmte, kunnen we onze lange broeken weer verruilen voor de korte.. heerlijk vooruitzicht!Hasta luego!Liefs, Desi