In speedbootvaart door Panama

Hola!

     Zittend op een balkonnetje, een heerlijke vrijdagavond.
     Vlakbij is een feest, het naastgelegen voetbalveld wordt als
     parkeerplaats gebruikt en de Panamese lokale bevolking gaat
     het weekend in. Volgens ons oorspronkelijke plan zouden we al
     11 uur rijden in Noordelijke richting zitten. Volgens plan B
     zouden we nu onderweg zijn, gezien de bus voor gisteravond al
     vol zat. Helaas heeft een buikvirus zich meester gemaakt van
     Ellegien en zijn we nu beland bij plan C, morgenavond
     vertrekken. Nu dus nog maar even genieten van het heerlijke
     weertje en prima sfeer in Panama stad.
   
     We kwamen hier 6 dagen geleden aan in een hostel met een
     minder vriendelijke eigenaresse, maar des te aardige vader en
     tijdelijk bewoner, de Amerikaanse gepensioneerde Bob, die een
     plekje zoekt om van zijn pensioen te genieten. Dat hij geen
     woord Spaans praat werkt echter erg tegen hem en wij worden
     fijn elke avond op de hoogte gebrachtw van de volgende
     mislukte dag. Verder is hij als een opa en helpt ons meer dan
     de eigenaresse. De vader maakt ons een ontbijtje en houdt de
     taxi aan, doet ie goed!
   
     Panama stad is een en al Amerikaanse herkenning. Van Taco
     Bell, Wendy's en Hooters, alle bekende namen zijn hier te
     vinden. Het enige is dat ze hier Spaans spreken, maar ook
     kunnen veel meer mensen Engels. 
   
     We bezoeken op onze eerste dag Casco Viejo, het oude bewaarde
     gedeelte van Panama stad, een charmante wijk waar oude
     vervallen gebouwen tussen goed onderhouden praaltjes staan,
     waar kerken en pleinen de centrale plekken vormen met op alle
     hoeken politie die de boel in de gaten houdt. 
   
     Na een stadstour, incl zoektocht naar hey gesloten theater,
     door het hele gedeelte kunnen we haast alle
     bezienswaardigheden afstrepen en vertrekken we richting de
     straat met vele Malls. Het is zondag en we hebben beslist een
     pc met internet nodig, welke we niet konden vinden in het
     oude gedeelte. Dan maar struinen langs de straat met vele
     hoge kantoor- en bankgebouwen, hotels en restaurants.
   
     Na een tijdje doen we een poging bij het Crown Plaza hotel en
     kunnen we voor een gematst prijsje gebruik maken van 2
     computers in het businesskantoor. Na een uur alles weer op
     orde en we kunnen door. We vermaken ons prima in de grote
     supermarkt, een van onze favoriete bezigheden. 
   
     Op dag 2 vertrekken we na het ontbijt naar de Cubaanse
     ambassade om een visum te regelen voor volgende maand. Een
     strenge dame zegt ons dat we deze op het vliegveld kunnen
     kopen, dus na en paar minuten staan we weer buiten. Maargoed,
     want onze volgende geregelde taxi rijdt voor om ons naar hét
     ding van Panama te rijden: het kanaal!
   
     Het Panama kanaal bekijken we bij de Miraflores Locks, 1 van
     de sluizen waar de schepen doorheen gaan, van kleine
     plezierboten tot gigantische vrachtschepen van over de hele
     wereld. Na het 4 verdiepingen tellende museum incl 3D video
     te hebben gehad zijn we net optijd om een reusachtig
     vrachtschip uit Panama door de sluizen te zien gaan. Een hele
     onderneming wat echt maar nét past, maar erg bijzonder om te
     zien. In 2 fases zakt het schip van zee naar meer niveau en
     ben je zo een halfuur verder. Bizar om te bedenken dat ze
     momenteel bezig zijn het kanaal uit te breiden met sluizen
     voor nog grotere schepen, die er vanaf volgrnd jaar ook door
     moeten kunnen varen!
   
     Onze laatste missie vd dag is het regelen van vervoer naar en
     een slaapplek op de San Blas eilanden, een archipel eilanden
     on de Caribische Zee tussen Panama en Colombia, welke we
     volgens iedereen niet mogen missen. Via een ander hostel
     bleek het vrij makkelijk te regelen, dus konden we ons
     voorbereiden op een vertrek om 5.00 de volgende dag..
   
     Braaf stonden wij om 4.50 klaar; strandtasjes, snacks en
     water mee, backpacks in t hostel.. we werden de deur
     uitgewerkt door de eigenaresse en hebben de volgende 1.5 uur
     op de stoeprand besteed. Toen het licht was vonden we het
     mooi geweest en belden de, al chagerijnige bazin, nog
     chagerijniger uit bed. Meewerken wilde ze niet. In plaats
     daarvan kregen we een preek, waardoor we besloten al onze
     spullen te pakken en te vertrekken naar het hostel waar we de
     reis geboekt hadden. Met al een nieuwe planning van de dag in
     ons hoofd, stond er na een kwartier wachten toch ineens een
     mooie auto voor ons klaar die ons in 2.5 uur via vele
     misselijkmakende       bergwegen naar de
     andere kant van Panama heeft gebracht. Vanaf dit punt lagen
     motorbootjes klaar die ons naar de eilanden kon
     brengen. 
   
     De eilanden worden bewoond en beheerd door de Kuna indianen,
     die zo hun eigen manier van organisatie kennen. Ik denk dat
     ze vooral niet organiseren en het vervolgens allemaal ter
     plekke oplossen. Gaat wel goed..
   
     We worden in een boot gepakt met mooie, traditioneel geklede
     vrouwen en nog wat toeristen, helemaal onder het plastic of
     goedkoop tafelzeil.. Het volgende uur varen we in hoog tempo
     over zee richting het zogeheten Robinsoneiland, schuilend
     voor de watergolven die over ons heen komen.
   
     Het Robinsoneiland is relatief groot, maar alsnog kun je de
     zee aan de ene en aan de andere kant van het eiland zien
     vanaf het paadje langs de hutjes. Naast wat slaaphutjes met
     bedden, een toilethutje, een eethutje en een winkelhutje zijn
     er vooral veel palmbomen.. Op dit eiland runt een Kuna
     familie 2 campings en her en der hebben ze hun eigen hut of
     huisje. De mooi geklede dames vertrekken in de avond echter
     weer terug naar het vaste land, na op het eiland te hebben
     gezeten, handwerk verkocht te hebben en een dollar voor elke
     foto te hebben gevraagt. Dit wordt er met de paplepel
     ingegoten, zo merkt Ellegien wanneer ze een foto maakt van
     een klein meisje met een puppy. 'One dollar' is het enige
     Engels dat ze daarna in El's oor fluisterd..
   
     Helaas was het redelijk bewolkt, maar ondanks dat was het
     eiland al zwaar fotogeniek en een paradijsje om op te zijn!
   
     Na een rondje eiland en een rustmomentje aan zee ging de
     toeter: tijd voor de lunch! Je betaald voor je overnachting
     en krijgt daar 3 maaltijden bij inbegrepen. Hoge kwaliteit
     nee, maar wel makkelijk. Voornamelijk vis, rijst of aardappel
     en voor de vegetariërs een blikje groente. In de avond vierde
     ik wel feest toen ik een vers gevangen deel kreeft op mn bord
     kreeg.. laten we zeggen: een bijzondere ervaring rijker.
   
     Avonturiers die we zijn, wilden we natuurlijk zoveel mogelijk
     zien in 2 dagen. Deze middag ging er een motorbootje naar het
     eiland Perro (hond). Deze stond vanwege het mooie turquoise
     water op ons lijstje, dus wij gingen mee. Een halfuur rustig
     varen verder bereikten we een klein eiland met wat palmbomen,
     een hutje en toilethut, omringt door prachtig blauw water met
     tropische vissen die zich vermaken in het schipwrak met
     koraal, op de bodem voor het eiland. We lenen wat
     snorkelspullen van medereizigers en ja hoor, nu snap ik weer
     dat snorkelen leuk kan zijn! Prachtige vissen (die snel
     wegschieten als je er te dicht bij komt) knabbelen aan het
     groeiende koraal, op sommige plekken verassend kleurrijk en
     zelfs bloedrood.
   
     Na wat zonnen en foto's maken is het alweer tijd om terug te
     gaan, waarbij we weer idyllische eilandjes passeren met soms
     alleen maar een paar palmboompjes!
   
     Gezien er geen stroom is, wordt het kreeftdiner geserveerd
     rond half 6. We zitten nog wat en genieten van de mooie plek,
     maar al vroeg in de avond liggen we knus dicht bij elkaar op
     ons bananenmatrasje op poten. 
   
     Uitgerust van de vroege vorige ochtend relaxen we wat en
     ontbijten met een vriendje: 'Kijk daar loopt een papagaai
     langs', zegt El. We zijn niet snel verbaasd meer! We weten te
     regelen na de lunch naar het andere eiland van ons lijstje te
     gaan: Estrella (ster, staat voor de zeesterren die daar
     zijn). Nog wat mensen opgetrommeld en weer vertrekken we een
     halfuur met de boot naar dit minder mooie en grotere eiland,
     maar met een prachtige zee ervoor doe erg ondiep is, waardoor
     je vele zeesterren kunt zien liggen, bekijken en
     fotograferen. De zee hier is minstens zo fotogeniek, we
     blijven maar gaan met die camera's. Het opklaren in de
     middagen       hielp ook zeker voor de foto's.
   
     Uiteraard is dit voor ons niet genoeg, we wilden nl ook nog
     graag op een ander eiland slapen. De mensen van het vorige
     eiland waren niet erg behulpzaam en vriendelijk, maar toen
     deze ochtend Mr. Robinson himself er was, werd het toch
     allemaal een stuk vriendelijker en gemakkelijker. Wij werden
     op de terugweg van het Estrella eiland naar het eiland naast
     Robinson gebracht. De naam weten we niet, maar het was een
     schattig klein eiland waar je in een paar minuten omheen kon
     lopen. Over de breedte allemaal hutjes waardoor het de rust
     een beetje verloor, maar het was weer een leuke ervaring. We
     kregen met zn 2en ook nog eens een 6 pers.dorm met uitkijk op
     de zee, wat wil je nog meer?
   
     Dat 1 van de bedden deels doorzakte toen ik er subtiel op
     ging zitten doet er dan natuurlijk niet meer toe!
   
     Na het betere diner, dit keer al om 5 uur, terwijl er wel een
     aggregaat was, weer wat gerust en gelezen onder de maan en
     sterrenhemel, met de voetjes haast in de zee..
   
     Een gezamenlijke nachtelijke wandeling naar het toilet in
     zo'n prachtige omgeving deed me nogmaals beseffen hoe
     bijzonder, grappig en mooi zo'n ervaring is. 
   
     Om 7.00 ging de subtiele toeter voor het ontbijt, waarna we
     om 7.45 vertrokken richting vaste land. Een lekkere
     ochtenddouche met zout water en helemaal fris kwamen we aan
     bij de verzamelplaats. Na wat wachten konden we weer
     instappen in een auto en begon de rit terug naar het hostel,
     met paspoortcheck in en uit het gebied.
   
     Om naar het noorden van Panama te komen per bus moet je op de
     dag zelf een kaartje kopen op het busstation. Actief als we
     waren wilden we snel door, geholpen door een aardige
     Amerikaanse zakenman met de busreis, alleen konden we nog
     kaartjes krijgen voor de volgende dag. Na wat nodig shoppen
     en eten in de tegenovergelegen Amerikaanse Mall, megagroot
     met een nog groter voedselgedeelte in het midden, waar alle
     ketens die bestaan samenkomen.. alleen geen Starbuckie!,
     horen we dat het hostel vol zit. Op naar een ander adres in t
     oude gedeelte waar wel plek is.. 
   
     Lekker een extra niks dagje, maar al snel blijkt dat El dit
     meer dan nodig gaat hebben.
   
     Na wat aanklungelen, lezen en zonnen voor mij, ziek zijn en
     slapen voor El, besluiten we de bustickets van dezelfde avond
     (vrijdag) om te gaan wisselen.
   
     Vol vertrouwen regel ik een taxi naar het busstation voor een
     goede prijs, maar dat heb ik geweten. Een boze mevrouw aan de
     ruit omdat de taxi iets te krap van baan wisselde en haar
     inderdaad raakte, waarna de taxi het vervolgens 2x opgaf.. ik
     moest blijven zitten want het kwam wel goed. Nu had ik ook
     niet heel veel andere goede plannen in mn eentje.. Hortend en
     storend werd k voor de Mall afgeleverd en probeerde nog
     minder geld te betalen door mijn sterke Spaanse 'El coche es
     muy mal', maar toen de beste man een tikkeltje kwaad werd heb
     ik hem maar gauw het afgesproken bedrag gegeven, waarna hij
     nog bozer werd toen ik uit de deur stapte waar hij net een
     deuk in had gereden.. genoeg spektakel weer voor 1 middag.
   
     Dankzij hulp van een vriendelijke dame waren de tickets zo
     geruild, waarna ik een ijsje in de Mall wel op zn plek vond.
     Nu nog een taxi terug.. Na wat vragen en afdingen bleek dat
     de meeste taxi's vanwege de drukte aan het einde van de
     middag niet naar het oude centrum wilden rijden. Een
     Engelspratende man vertelde me dit, terwijl er net een brak
     van een taxi aan kwam rijden. Ik dacht nog: niet weer, die ga
     ik niet eens proberen. Totdat de man de chauffeur riep en
     bleek dat deze me voor een goede prijs ging brengen. Vooruit
     dan maar, ik moet er toch heen zien te komen. De eerst een
     beetje griezelig lijkende taximan bleek een hele aardige
     prater die me netjes voor de deur afzette. Overleefd en
     missie geslaagd!
   
     Inmiddels is het zaterdagavond en zitten we volgens plan C
     inderdaad in de bus, weer met wat assistentie van dezelfde
     aardige vrouw, na wat verwarring bij het betreden vd
     terminal. Ook vandaag was een rustdag en we hebben besloten
     direct naar de eilandengroep Bocas Del Toro te gaan na
     aankomst morgenvroeg. Het is nu nl nacht en ik typ dit in een
     ijskoude bus op mn telefoon. Lange en dikke kleren aan, in de
     slaapzak en we redden het wel! El is aan de beterende hand,
     maar het is nog niet optimaal. Eens zien wat deze eilanden
     ons brengen, voor we doorreizen naar Costa Rica!
   
     We hebben het overleefd en op het moment dat ik dit verhaal
     af schrijf zit ik zelfs al in Costa Rica!
   
     Na de koude en gare busrit door het woeste land van Panama
     kwamen we aan in het stadje Almirante, vanwaar we met taxi en
     taxiboot naar het hoofdeiland Colon van eilandenarchipel
     Bocas del Toro werden gebracht. Met in de verwachting weer
     een kleiner eiland met strand en wat palmbomen, was dit toch
     wel zachtuitgedrukt een verassing.. een groot eiland met
     bebouwing, wegen van asfalt, taxi's en bussen. Wel iets
     anders dus..
   
     Deze plek staat bekend om het partygehalte, maar met een nog
     steeds herstellende Ellegien werd het de rest van de dag
     bijslapen, een rondje lopen en wat bijkomen van de
     overgeslagen nacht. Ook lekker relaxed.
   
     Het nabijgelegen eiland Isla de Bastimentos beloofd een wat
     rustiger eiland te zijn met mooie stranden, dus aan het einde
     van de volgende ochtend vertrekken wij daarnaartoe vol goede
     moed. Een goedkoop en onbeschermd motorbootje sjeest ons naar
     de overkant, waar we huisjes op het water aantreffen met een
     paadje ervoor. Een Franse familie treffen we in het 2e hostel
     dat we bekijken en na een korte rondleiding nemen we een 2
     pers.kamer in het huis op palen, waarvan blijkt dat zij ook
     slechts bezoekers zijn en zojuist een kamer hebben verhuurd
     aan ons voor de eigenaar, 'El Jaguar'; een charmante
     basisschoolleraar en muzikant.
   
     Het weer was de dag ervoor overdag wel goed, maar de dagen
     ervoor heeft het vooral geregend. Onze (afgeraden) poging om
     te wandelen naar het strand, het eiland over in een klein
     uurtje, waarvan ik eerst dacht dat het maar 10 min was,
     mislukte dan ook al na zo'n 5 min. Het was een grote
     slippartij. Met de modder tussen onze tenen weer terug en een
     bootje naar het tegenovergelegen eiland geregeld met de
     Franse familie. Dat het hier echter stikte van de zandvliegen
     die bijten zeiden ze er niet bij. Na meerdere schuilmethodes
     te hebben geprobeerd lagen we zelfs met z'n allen op een dock
     te wachten, totdat we weer door ons bootje opgehaald werden.
   
     Na een lekker rustig avondje stond ons de volgende dag een
     tour te wachten. Het kost wat geduld voordat het zover is,
     maar uiteindelijk kwam in de ochtend een behoorlijk vol
     bootje backpackers voorvaren met de goedlachse Carlos als
     kapitein, een van de zonen van de oude vrouw die de
     'organisatie' van alle tours voor haar rekening neemt.. in
     pyjama..
   
     We voeren naar de zogeheten Dolphin Bay en ja hoor, daar
     waren ze! Dolfijnen vlak bij de bootjes, je kon ze goed zien
     en de jongste sprong nog uit het water. Natuurlijk hebben we
     van al deze mooiste momenten net geen foto, maar het was erg
     bevredigd om te zien. Helaas van korte duur, want al snel
     waren we op weg naar stop 2, een restaurant aan een mooie
     snorkelplek.. Zó helder hebben we het water nog niet gezien,
     een duikbril was haast niet nodig! Na weer een rondje
     gesnorkeld te hebben over mooi koraal in bordeauxrood, groen,
     geel en paars met kleurrijke en af en toe een bijzonder
     gevormde vissen, vonden we het weer mooi geweest. Op de 3e
     stop waar zeesterren te zien waren, heb ik ook alleen even
     gefascineerd onder water gekeken naar een zeester die zich om
     het trapje had vastgezogen.. 
   
     Onze laatste stop was op het Red Frog Beach, bekend om de
     kleine, giftige, rode kikkertjes die daar zijn. We hoorden al
     dat je ze eigenlijk niet zo overdag kon zien, maar we zaten
     nog niet op onze handdoek of een klein jongetje staat voor
     ons en opent een opgevouwen blad.. ja hoor, een red frog! Hij
     is inderdaad heel klein en rood,       maar we
     bedankten voor het maken van een foto tegen vergoeding,
     gezien we vrijwel zeker weten dat het geen levende frog meer
     was.. 
   
     Na wat genoten te hebben van dit mooie strand tussen bosrijke
     eilanden was het tijd voor onze eigen frogjacht, welke we al
     snel opgaven. Wat gehannes bij de boten en daar kwam Carlos
     aan.. met zn aquarium-boot! Hij en wat jongens waren wezen
     vissen en gebruikten de boot als opslag voor al het levende
     aas: zo'n 10 vissen van een 20 cm en honderden kleine
     minivisjes! Een beetje vreemd om daar gezellig mee naar huis
     te varen onder je. Carlos schepte ondertussen wat visjes weer
     terug de zee in, terwijl een halfdroogliggende, spartelende
     vis onder mij vandaag werd gehaald.. Ik begin een beetje
     schoon genoeg te krijgen van al die vissen om me heen..
   
     Afijn, deze avond stond hét concert van de eigenaar op het
     programma, wat in het hostel plaats zou vinden. Een keyboard
     en wat microfoons werden geïnstalleerd, de vrouw van de
     Jaguar was gearriveerd en tijdens het klaarmaken van een
     kreeft gingen zij 2 en de kapitein van start! No one wants to
     leave from Bastimentos.. Bastimentos is on my mind.. Het werd
     een heel spektakel met 3 muzikanten die aan kwamen waaien en
     ook graag een plekje wilden bemachtigen in de inmiddels
     6-koppige band. Na een pauze ging het nog even door en kwamen
     de voetjes van de vloer, dankzij Ellegien die het feestje
     naar een ander level bracht door te sjansen met de oude
     fluitist met een hoedje en Crocs. Dat hij als enige zo leuk
     danste moet ik haar zeker gelijk in geven. Hier en daar werd
     iedereen rondgeslingerd, zelfs tot in de apparatuur dat er
     spontaan mee stopte. Na nog een toegift was het mooi geweest
     en kon iedereen voldaan naar bed. 
   
     Voldaan wakker worden was een ander ding, gezien ik deze
     nacht bezoek heb gehad van waarschijnlijk een bedbug.. Onder
     de jeukende bultjes begon ik deze dag, niet zo fijn.
   
     Al vroeg brengt de kapitein ons naar Colon en we varen voor
     in de boot terug naar Almirante. Na de heerlijk zonnige dag
     van gisteren is het weer aan het regenen, tijd om deze plek
     te verlaten.
   
     We pakken 2 verschillende publieke bussen in de richting van
     de grens: eerst een 18-pers busje, samen met nog zo'n 35
     andere mensen. Ik als derde naast de chauffeur met mn gezicht
     naar de achterdeur, past precies. Als tweede een oude
     Amerikaanse schoolbus die ons dropt bij de grensovergang naar
     Costa Rica: een oude brug dat vroeger waarschijnlijk diende
     als spoorlijn en nu slechts door wat losse planken begaanbaar
     is. Uitstempelen uit Panama, met je hebben en houden de brug
     over en instempelen in Costa Rica. Geen problemen met tickets
     deze keer, onze vlucht naar Cuba is genoeg.
   
     Nog een bus brengt ons naar het stadje Puerto Viejo, een
     Caribisch surfersoord net over de grens. We vinden na wat
     budget-kwaliteitkeuring een hostel, bekijken het toch wel
     rustige dorp en genieten van wat eten en een cocktail.
     Ondertussen bedenken we hoe we de komende 2 weken gaan
     invullen, keuze genoeg in dit kleine land van de natuurparken
     en stranden!
   
     Panama hebben we in hoog tempo in 11 dagen gehad, waarbij met
     name de eilanden een hoofdrol spelen.. de rest vinden we
     stiekem niet zo interessant. Wellicht doen we op de terugweg
     nog wel een plek aan, maar dat is van latere zorg. Eerst op
     kikker- en kolibriejacht langs ziplines en vulkanen, door
     regen en zonneschijn.. legio mogelijkheden!
   
     Liefs, Desi